امشب مـرا صـدا کـن!
به گزارش راه ساری، محمد مصطفی نیا:تو با هزار نام، با هزاران نام جلوه می کنی تا هریک از ما، اگر شده دلمان را به یکی از نام هایت گره بزنیم و خودمان را به تو نزدیک کنیم. تو هزاران هزاران راه پیش رویمان باز می کنی تا هر یک از راهی خود را به شاه راه وصل برسانیم و گامی به سوی تو برداریم.
تو ما را آفریده و به ما جان داده و از روح خود در ما دمیده ای، آن گونه که همواره در اعماق وجودمان تو را حس کنیم و دانسته و ندانسته، دل هایمان همواره به سمت تو بگردد. با این همه، ما را رها نکرده ای و هر روز صدایمان می کنی تا به سمت تو بیاییم. سالی یک بار ما را به میهمانی ویژه ات فرامی خوانی؛ میهمانی ای که یک ماه طول می کشد و همه را بی هیچ قید و شرطی به آن دعوت می کنی.
می دانم که تو ما را دوست داشته ای و دوست داری. مگر جز با دوست داشتن می گردد به ما جان ببخشی!؟ مگر می گردد تصور کرد مخلوقی را دوست نداشته باشی و از روح خود در او بدمی!؟ مگر می گردد انسان را دوست نداشته باشی و زمینه دستیابی به صندلی جانشینی خود در زمین را برایش فراهم سازی!؟
معلوم است که با این اوصاف، تو این آفریده هایت را به حال خود وانمی گذاری تا در تنهایی خود بپوسند و در بی راهه های گوناگون تباه شوند. تو به فکر تنهایی های ما هم بوده ای و همواره آماده شنیدن دردِدل هایمان هستی. گفته ای هر وقت صدایت کنیم نزدیکی و پاسخمان می گویی.
مهربانی ات نمی گذارد به این بسنده کنی و فرصت های بیش تری برایمان فراهم نکنی. شب ها را آفریدی تا هر یک فرصتی برای راز و احتیاج با تو بیابیم. شب های ماه میهمانی ات را رنگ و بویی ویژه دادی تا سحرهایش ما را از روزمرگی ها دور کند و حلقه ای برای وصل شدن در دسترسمان بگذارد و باز شب قدری در میان این شب ها قرار دادی بهتر از هزار ماه، تا کسانی که از آن همه شب جا مانده اند کمی خود را دریابند و جلو بیایند و برای یک شب هم که شده از ته دل تو را صدا نمایند و با تو رازِ دل بگویند.
این شب دارد می رسد و من اگرچه میهمان خوبی نبوده ام، می خواهم در این شب و در میان این همه میهمان به سمت تو بیایم. می خواهم در این شب تا می توانم تو را به هر نامی از تو که بلدم صدا بزنم، شاید جلوه گری تو را با یکی از نام هایت ببینم، شاید مهربانی تو، زیبایی تو، گذشت و چشم پوشی تو، حضور تو... چون نسیمی بر من بگذرد.
در این شب در هر گوشه ای از این زمین پهناور گروهی تو را می خوانند، شاید هر گروه و دسته ای، هر کسی خود را با برخی از نام هایت، با برخی از جلوه هایت نزدیک تر حس کند... من هم می خواهم در میان این همه آدم تو را صدا بزنم و با تو سخن بگویم. می خواهم خودم را به خوبی های تو گره بزنم، به بخشش و بزرگی تو، به مهربانی و نیکوکاری تو، به وفا و خوش قولی تو، به رفاقت و صداقت تو، به خودِ تو... گره بزنم تا شاید از عطر این همه خوبی و زیبایی بر تن و جان من هم کمی بوی خوش بنشیند و کمی رنگ تو بگیرم. می گردد در این شب تو هم یک بار مرا صدا بزنی و به سمت خود بخوانی؟
عکس: امیر پناهپور/ آرشیو عکس خبرنگاران
عکس:مازن هواشم/ آرشیو عکس خبرنگاران
منبع: همشهری آنلاین