در هر شرایط مادر بودن - راه ساری

مادران، در نایاب روزگار امروزند. فرشته هایی که هرروزشان با قد کشیدن فرزندانشان گذشت. انسان هایی که صبوری دست مایه هرروزشان است.

مادر که باشی، زندگی را از دید مادرانه می نگری، برای هر کودکی دل می سوزانی، خانواده برایت مهم ترین می گردد و تمام زندگیت در یک کلمه خلاصه می گردد و آن، مهربانی است.

انگار نه انگار که تا دیروز دخترکی سر به هوا بودی که حتی از پس زندگی خودت نیز برنیامدی. امروز اما دیگر خودت را فراموش نموده ای و تمام وجودت شده خانواده. انگار آجرهای نفس هر کدام از اعضای خانواده روی هم چیده شده و تن نازنینت را تشکیل داده اند.

به گزارش خبرنگاران، زندگی از دریچه دید یک مادر، درست همان حسی است که بدون نفس خانواده نمی توانی روزگار بگذرانی. درست همانند کسی که بر روی تخت بیمارستان دراز کشیده و به اکسیژن احتیاجمند است. وقتی با هر گریه فرزندت بیشتر از چشمان او اشک میریزی، وقتی در لبخند فرزندت محو می شوی و انگار تو بیش از او خوشحالی، وقتی برای آینده کودکت حتی بیشتر از خود او نگرانی، اینها همه یک معنی می دهد و تنها در قاموس یک نفر توجیه پذیر است و آن، مادر است.

زندگی مادرانه برای مادر هیچ گاه تمام نمی گردد. حتی اگر مادر در حصاری از روزهای سخت زندگی و در خانه ای به نام خانه سالمندان اسیر باشد.

به بهانه روز مادر این بار سوژه ام مادران می شوند اما نه انگار آن ها سوژه تمام زندگی هستند. به خانه سالمندان قدم می گذارم. چون آنجا را نمی شناختم برایم بسیار ناآشنا بود، پله ها را باتردید بالا می روم. به سالن که می رسم پیرزنی با دست های لرزان و پاهای لرزان تر با واکر در حال رفتن است و این اولاین منظره از این خانه است. خانه ای به نام سالمند. جلوتر می روم در هر اتاقی تعدادی از بانوان دراز کشیده بودند. رنگ دیوارهای اتاق روشن بود، اما غمی تاریک بر پهنه دیوارهای اتاق نشسته بود.

مادرانی بی قرار و دل شکسته از روزگار که لبخندشان را از من دریغ نمی کردند، گویی فرزند آنان بودم و با دخترشان هیچ تفاوتی نداشتم. برایم دعایی می خواندند و مهری از سر لطف که با هیچ چیز قابل معاوضه نبود.

پیرزنی آن طرف تر به من شیرینی تعارف می نماید، اما انگار اینجا هیچ چیز از گلویم پایین نمی رود، حتی شیرینی روز مادر! غم ناباورانه اینجا مرا در سکوتی غمگین فرومی برد که روزها با من خواهد بود. غم مادرانه اینجا تمام قلبت را فرامی گیرد، زنانی که یک عمر دویده اند برای خانواده و امروز هیچ کس برای آنان ندوید.

نازنین صمیمی، مسئول فنی خانه سالمندان امید بیرجند در گفت وگو با خبرنگاران اظهار کرد: خانه سالمندان امید در مهرماه 95 با دو سالمند بیرجندی کار خود را آغاز کرد.

وی اضافه نمود: پس از آن با مکاتباتی که بهزیستی بیرجند با بهزیستی مشهد انجام داد، حدود 15 سالمند بانو و آقا تحویل این هتل شدند که این خود باعث شد که از آن پس تعدادی از سالمندان بیرجندی و بومی منطقه از روستاهای اطراف و شهرستان های حومه نظیر طبس، بشرویه، فردوس و سربیشه به بیرجند آمده و پذیرش شوند.

مسئول فنی خانه سالمندان امید بیان نمود: خانه سالمندان امید دارای بخش های آزمایشگاه، کاردرمانی، گفتاردرمانی، فیزیوتراپی، خانه ورزش، اتاق پرستاری، اتاق قرنظینه، سلف سرویس، اتاق های سوئیت است.

صمیمی اظهار کرد: در صورت احتیاج سالمند به اعزام به بیمارستان سرویس مجهز در مرکز مستقر است و سالمندان تمامی خدمات بهزیستی را دریافت می نمایند.

وی با بیان اینکه در صورت احتیاج سالمند به پزشک متخصص به مطب آن ها اعزام می گردد، اضافه نمود: در حال حاضر در بخش مادران 33 سالمند با دو مددیار خانم در این آسایشگاه زندگی می نمایند.

مسئول فنی خانه سالمندان امید بیان نمود: کم سن ترین سالمند متولد سال 64 و به دلیل اختلالات جسمی و حرکتی در این مرکز زندگی می نماید و مسن ترین سالمند متولد سال 1303 است.

صمیمی یادآور شد: از بدو آغاز به کار خانه سالمندان، تعدادی از سالمندان ترخیص شده و به آغوش خانواده بازگشتند.

زندگی اینجا در میان این هیاهوی سکوت هنوز هم ادامه دارد، وقتی مادری نفس می کشد، زندگی با تمام وجود نبض دارد. نبضی از جنس نگرانی، حتی اگر تو درکش نکنی.

مادری واژه ای نیست که با گذر زمان فراموش گردد. این ویژگی یک احساس زودگذر نیست، احساسی از جنس زندگی است که جالب است حتی با مرگ مادر نیز از بین نمی رود. یک مادر حتی پس از عروج از جهان نیز همواره همراه فرزندش است، به حخرف هایش گوش می دهد و مراقب اوست، مادر همواره جایی در پشت سرت مراقب است تا زمین نخوری. این احساس و این لطفی که از سوی خداست را باید قدر دانست.

واحدی: واحدی: وبسایت خبری، تفریحی و سرگرمی