دختر یخی ایران: اولین بار از سرما گریه کردم!

به گزارش راه ساری، بانوی قهرمان یخ نوردی ایران گفت: عاشق ارتفاع و اوج دریافت بودم. احساس می کردم در آن بالا به آسمان نزدیکترم. در قله احساس می کردم همه دنیا زیر پای من است.

به گزارش، تصور سرما و صعود در سرمای زیر 30 درجه آن هم روی یخ برای هر کس قابل تصور نیست، اما زهره عبدالله خانی، دختر 36 ساله ایرانی از همان اول کودکی به همراه پدر و مادرش کوهپیمایی را به صورت تفننی شروع کرد. همه چیز عادی ادامه داشت تا اینکه در 18 سالگی تصمیم می گیرد به صورت حرفه ای ورزش کند.

عبدالله خانی سال 82 به رغم میل مربی اش، صخره نوردی را شروع می کند و دو سال بعد رقبایش را کنار می زند و اولین مدال کشوری اش را به گردن می اندازد. زهره از سال 89 جهتش را به سمت سرما تغییر می دهد و به دختر یخی ایران معروف می شود. در قهرمانی آسیا 2014 کره جنوبی صاحب مدال برنز شد تا تنها مدال آور بانوی این رشته لقب گیرد. او دختر الهام بخش المپیک سوچی نیز هست.

فرزند اول خانواده هستم. پدر و مادرم هردو کوهنورد هستند و در کودکی همیشه مرا همراه خودشان به کوهستان می بردند. نفس کشیدن در هوای کوهستان باعث شد تا کوه و صخره ها بخشی از زندگی ام شود. وقتی به قله صعود می کردیم و از آنجا به پایین نگاه می کردم غرور خاصی به من دست می داد. عاشق ارتفاع و اوج دریافت بودم. احساس می کردم در آن بالا به آسمان نزدیکترم. در قله احساس می کردم همه دنیا زیر پای من است.

از سال 82 همراه یکی از دوستانم عضو باشگاه سنگ نوردی شدیم، اما جهت زندگی ورزشی ام بهار سال 89 تغییر کرد و تصمیم گرفتم از صخره های یخی صعود کند. بهار آن سال در یک دوره کارآموزی پیشرفته یخ نوردی در منطقه حسن دره فشم شرکت کردم. برای اولین بار تبر را به دست گرفتم و صعود پس از ضربه زدن با تبر و کرامپون (کفش یخ) روی یخ حس بی نظیری به من داد. پس از این اتفاق تمرکزم را روی یخ نوردی معطوف کردم و با نایب قهرمانی در کشور شروع کردم.

خیلی زمینه مشترک دارد، ولی خیلی متفاوت هستند.

بله اولین باری که کوه رفتم یادم هست خیلی گریه کردم که سردمه. سرپرست برنامه گفتند بهتری برگردید، اما انگیزه زیادی داشتم و ادامه دادم.

بله، سال 89 به عنوان دانشجوی نمونه هم انتخاب شدم.

کلاً ترجیح می دهم در ارتفاع باشم، چون خیلی دوستش دارم.

از راه دور دیدن یک کوه یخی لذت می برم.

خیلی تلخه. نه فقط برای من که یخ نوردی می کنم بلکه از نظر طبیعی و اکوسیستمی هم بد است. دوست دارم روزی بتوانم به آنجا بروم و با عکس هایی که ارسال می کنم به دنیا نشان بدهم که چه اتفاق بدی در پیش است.

بله. من بار ها شده برای هزینه مربی، تجهیزات و شرکت در مسابقات جنگیده ام.

2014 برای اولین بار در المپیک به صورت نمایشی یخ نوردی اجرا شد و آن جا ایران دو کننده داشت من و آقای زینعلی، همین مسئله باعث شد بگویند الهام بخش یخ نوردی. خیلی از کشور ها ورزشکاران بی شماری در المپیک زمستانی دارند، اما در یخ نوردی نه.

جام دنیای 2014 روسیه بود که دمای هوا منفی 30 درجه را نشان می داد. وقتی کاپشنم را درآوردم تا شروع کنم به صعود، هرچند بار که گیره ها را برای ادامه کار بیرون می آوردم دستم را به سمت بدنم برده تا گرم شود. شهر سوچی کاملاً منجمد بود.

سال 84 وقتی از دیواره سقوط کردم. 10 ماه آسیب دیدگی زانوی راست داشتم و پزشک معالجم می گفت تا 2 سال نمی توانم صخره نوردی کنم، بعد از 10ماه وقتی کمی بهتر شدم با انگیزه بیشتری ادامه دادم. هر اندازه ادامه جهت سخت تر می شد مشتاق تر می شدم، از کودکی یاد گرفته بودم هیچ وقت تسلیم مسائل نشوم. کسب مقام سومی در رقابت های دانشجویان کشور در اراک اولین موفقیتی بود که پس از آسیب دیدگی به دست آوردم.

مسابقات قهرمانی آسیا کره جنوبی بود که اولین مدال تاریخ یخ نوردی را به گردن انداختم. حتی باور آن سخت بود. می توانم بگویم یکی از خوشایندترین لحظه های زندگی ام بود.

خیلی تفاوت زیاد است؛ مثلاً من مدالم در گرایش سرعت است، دیواره سرعت 15 متر عمودی است. یخی که من در ایران برای تمرین در اختیار داشتم، 7، 8 متر بود. من فیلم هایی را که نگاه می کنم، یک آه تلخ می کشم که تا 8 متر اول قهرمان آسیا می شدم، ولی از 8 متر که رد شد، بدن من به بقیه اش عادت نداشت. انگار که شما دونده 200 متر باشی، ولی در 100 متر بتوانی تمرین کنی.

بله، چون همه وسایل و تجهیزاتی که وارد می شود، استاندارد های بالایی دارند و تکنولوژی ساخت آن ها در اختیار کشور های محدودی است و واردات این وسایل هم خیلی سخت است برای اینکه به طور مثال تعداد محدودی دختر در کشور به صورت حرفه ای تمرین می کنند و واردکننده ترجیح می دهد سایز پای مردانه وارد کنم. من خودم پایم 38 است و اولین باری که مسابقه دنیای دادم با کفش شماره 42 این کار را کردم.

یادم هست اولین باری که برای مسابقه به کره جنوبی رفته بودم، آنجا فضایی مانند خیابان منیریه تهران که مرکز فروش لوازم ورزشی است، داشت. در مغازه اول که داخل شدیم، دیدم 100 مدل تبر و 200 جفت کفش مختلف هست. تازه آنجا تفاوت را حس می کنی و می بینی که قرار است با چه کسانی رقابت کنی.

من خودم را فردی با پشتکار و انگیزه بالایی میشناسم و امیدوارم روزی برسد که بتوانم مدال مسابقات بین المللی را از آن خود کنم. زمانی که من مدال قاره ای خود را کسب کردم، تا پیش از آن تمامی مدال های رقابت های آسیایی مال بانوان کره ای بود، پس من اولین مدال آور غیرکره ای بودم. امیدوارم در آینده با حمایت بیشتر، بتوانم مدالی دنیای داشته باشم.

منبع: خبرورزشی