موزه بازی: Castlevania: Symphony of the Night 1997 - راه ساری

کسلوانیا: سمفونی شب (Castlevania: Symphony of the Night) زمانی عرضه شد که بازی سازان به ساخت بازی های سه بعدی روی آورده بودند. نینتندو 64 و پلی استیشن کنسول های آن موقع بودند و توانایی آن ها در پردازش گرافیک سه بعدی، آن قدر برای افراد جذاب بود که بهترین بازی ها مثل کسلوانیا: سمفونی شب آن طور که باید تحویل گرفته نشدند. با این حال، سمفونی شب نتیجه آموخته های دو دهه پیش از خود در ساخت بازی های دو بعدی بود؛ نتیجه ای که به ساخت یکی از بهترین نقش آفرینی های دو بعدی تاریخ منجر شده است.

اگر دقت کنید، سمفونی شب را یک نقش آفرینی خطاب کردیم؛ موضوعی که برای قسمت های قبلی مجموعه کسلوانیا صدق نمی نماید. کسلوانیا: سمفونی شب، برای اولین بار در این مجموعه بازی ها، نه تنها یک نقش آفرینی بود، بلکه در طراحی مرحله تمام و کمال به متروید نگاه نموده بود. مطمئنا نام مترویدوانیا در شرح این سبک بازی ها به گوش تان خورده است، ولی کسلوانیا پیش از سمفونی شب اتفاقا بسیار خطی بود. سمفونی شب آن قدر تاثیرگذار بود که یک سبک بازی را از روی آن، و البته متروید، نام گذاری نمایند.

یک نقشه کاملا متصل به هم، که بازی نماینده برای پیشرفت باید در گوشه و کنار آن به دنبال آیتم های مختلف بگردد، اساس سمفونی شب است. خبری از یاری به بازی نماینده هم نیست و سمفونی شب به غیر از یکی دو دیالوگ مبهم، که احتمالا عمدا مبهم نوشته نشده اند و در واقع ضعف ترجمه بازی هستند، چیز بیشتری به بازی نماینده نمی گوید. این احتمال کم نیست که اساسا ما به ترجمه اشتباه و عجیب و غریب تعدادی جمله و عبارت ژاپنی نگاه نموده و به خود گفته ایم که بازی چه قصه گویی مرموز و چند لایه ای دارد. در هر حال، بازی نماینده خودش باید همه چیز قلعه دراکولا، که محیط اصلی بازی است، را کشف کند. نقشه بازی تمام و کمال مقابل بازی نماینده قرار داده می گردد، ولی تعداد زیادی از درهای قلعه قفل هستند، بعضی از مسیرها احتیاجمند قابلیت ها و مهارت های خاص هستند و بعضی مسیرها هم احتیاج به شکست دشمنان و غولاخرهای مشخصی برای پیشرفت دارند.

طراحی قلعه دراکولا یا در واقع همان محیط بازی، هسته کسلوانیا: سمفونی شب است. مجموعه بزرگی از آیتم ها و سلا ح ها که هر کدام استفاده خاص خود را دارند، در راستای پیشرفت در این نقشه طراحی شده و در بازی قرار داده شده اند.

تصور کنید در ابتدای بازی، قفل بزرگی مقابل خود دیده و به دفعات هم از مقابل آن عبور نموده اید، سپس کلیدی برای آن در پیدا می کنید و می دانید که این کلید، قرار است نهایتا راز پشت آن در را برای تان برملا کند. یا موقعیتی را تصور کنید که راهرو بسیار بلندی می بینید که به نظرتان رسیدن به آن، هرگز قرار نیست در بازی ممکن گردد، ولی کمی که جلو می روید، بازی قابلیت تبدیل شدن به یک خفاش را به شما می دهد و در لحظه این فکر به ذهن تان خطور می نماید تا سریعا به آن راهرو برگردید و قدرت جدیدتان را در آن جا امتحان کنید. کسلوانیا: سمفونی شب پر از چنین موقعیت هایی است؛ راهکار هایی که وقتی کشف شان می کنید، از خودتان لذت می برید.

ساختاری که شرح دادیم، دقیقا همان تعریف مترویدوانیا است. کسلوانیا: سمفونی شب، میان گشت و گذارها و رفت و آمدهایی که در نقشه بازی دارید، تا دل تان بخواهد دشمن و هیولا مقابل تان می گذارد؛ آن قدر که ممکن است اعصاب تان خرد گردد. با این حال، حفظ نقاطی که دشمنان در آن قرار گرفته اند و نحوه مقابله با هر کدام از آن ها هم بخش مهمی از بازی است. باید یادتان بماند که چند قدم جلوتر، چه دشمنی قرار است غافلگیرتان کند و برای مقابله با آن آماده باشید. سیستم مبارزه بازی، به کسی که محتاط رفتار می نماید روی خوش نشان می دهد و بازی نماینده ای که بخواهد بی کله جلو برود را نابود می نماید. در این میان هم هر از گاهی یک غولآخر بزرگ که باید الگوی حمله اش را حفظ و مطابق آن دفاع و حمله کنید، به پست تان می خورد. مشخصا غولآخرها هر کدام یک آیتم از خود جای می گذارند که قرار است یک راه بسته از قلعه را برای تان باز کند، در نتیجه یکی از کارهای اصلی تان این است که در سمفونی شب دنبال غولآخر بگردید و آن ها را از پای در بیاورید.

کسلوانیا: سمفونی شب هم چنین عناصر نقش آفرینی متعددی را در خود جای داده؛ طوری که تراز دریافت و پیدا کردن سلاح های مختلف، که هر کدام حمله خاص خود را دارند، بخش مهمی از بازی است. فلان دشمنان نسبت به بهمان عنصر از خود ضعف نشان می دهند، فلان شمشیر در مبارزه با بعضی از دشمنان از شلاق بهتر است و موضوعاتی این چنین. سمفونی شب مشخصا برای اولین بار یک منوی بزرگ به مجموعه کسلوانیا معرفی می نماید که در آن به مدیریت و استفاده از آیتم ها و سلاح های مختلف مشغول می شوید.

در این میان که با گیم پلی سمفونی شب و مبارزات و گشت و گذار سرگرم شده اید، هم چنین حسابی از طراحی های بصری و موسیقی بازی لذت می برید. سمفونی شب را جماعتی متفاوت از بازی سازان کونامی ساخته اند و این موضوع، نه تنها در گیم پلی آن، بلکه در طراحی های هنری بازی هم کاملا مشهود است. به جای طراحی های کمیک دهه هشتادی، با طراحی های کاملا انیمه-طور طرف هستیم. این طراحی ها، که چه شخصیت ها و چه محیط بازی را شامل می شوند، به لطف قدرت سخت افزاری پلی استیشن به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده اند.

توانایی پردازشی بسیار بالای پلی استیشن در زمان خود، که معمولا در پردازش های سه بعدی به کار گرفته می شد، در کسلوانیا: سمفونی شب برای پردازش محیطی دو بعدی استفاده شده است و نتیجه نهایی، یکی از بهترین بازی های دو بعدی تاریخ از نظر بصری است. کسلوانیا: سمفونی شب را به سادگی می توان از نظر بصری با بازی های دو بعدی مدرن مقایسه کرد و بازی نه تنها ذره ای کم نمی آورد، بلکه در بیشتر موارد حتی پایش را از بازی های مدرن بالاتر می گذارد. شخصیت ها و دشمنان آن قدر انیمیشن نرم و روانی دارند که تصور طراحی آن همه فریم برای بازی، در ذهن مان هم نمی گنجد. افکت های بصری بازی هم برای زمان خود، عجیب و غریب هستند؛ طوری که تصور نمی کردیم پلی استیشن بتواند چنین تصاویر شلوغ و پر و پیمانی مقابل مان بگذارد و آخ هم نگوید.

هم چیز کسلوانیا: سمفونی شب به بهترین شکل ممکن ساخته و طراحی شده، به غیر از یک مورد. بازی تا پوست تان را نکند و خسته تان نکند، تمام نمی گردد. دقیقا در نقطه ای که تصور می کنید بازی تمام شده است و همه چیز قرار است به بهترین و زیباترین شکل ممکن تمام گردد، بازی مجبورتان می نماید تمام قلعه را یک بار دیگر طی کنید. بازی به اندازه کافی طولانی بوده و نمی دانیم چرا سازندگان بازی تصمیم گرفته اند تا طولانی ترش نمایند، ولی تا یک بار دیگر کل قلعه را زیر پا نگذارید، آن هم با مجموعه ای از موانع تکراری و تعدادی چالش جدید، بازی پایانش را نشان تان نمی دهد.

با تمام این اوصاف، این مشکل، چیزی از ارزش کسلوانیا: سمفونی شب کم نمی نماید. کسلوانیا: سمفونی شب، اساس آن چیزی است که امروزه بازی سازان و گیمرها دوباره کشف نموده اند و از آن لذت می برند؛ موضوعی که بسیاری از بازی های امروزی فراموش نموده اند: اینکه بگذاریم بازی نماینده، خودش همه چیز را کشف کند، خودش یاد بگیرد و نهایتا، خودش بازی کند.