دست های ناپاک، تئاتر را به دامن سرمایه داری انداخت - راه ساری

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، قطب الدین صادقی نمایشنامه نویس، کارگردان و مدرس تئاتر که این روزها نمایش چنور را در سالن چهارسوی مجموعه تئاتر شهر اجرا می نماید، درباره دغدغه خود درباره فرهنگ و ادبیات ایرانی که در آثارش همواره به آن ها می پردازد، گفت: دغدغه اصلی من این است که تئاتر باید در ارتباط با دوران خودش باشد؛ با مسائل و بحران هایی که مردم با آن ها درگیرند. تئاتر مفهومی اجتماعی دارد ولی از دهه 70 که ارتباطات دنیای تئاتر ایران شکل گرفت، تئاتر ما تبدیل به یک تئاتر مرده، توخالی و پوچ شد که پیوندش را با فرهنگ و جامعه ایرانی قطع نموده است.

وی با بیان اینکه بعضی کارگردان ها کوشش خود را می نمایند تا تئاتر تبدیل به تئاتر مصرفی دنیای با پوسته بیرونی تفنن بشود، اظهار کرد: تئاتر در دنیا یا برای تفنن است یا تئاتری است که امور اجتماعی را تحلیل می نماید و چیزی را به زمان و دوران خود اضافه می نماید. این تئاتر می تواند نقشی در فرهنگ و جامعه داشته باشد و نگرشی جدید را مطرح کند.

صادقی تأکید کرد: من اعتقادی به تئاتر تفننی ندارم. تمام بزرگان تئاتر از گذشته نظیر سوفوکل، اوریپید و شکسپیر همه در ارتباط با دوران و اجتماع خودشان نمایشنامه نوشته اند. این فرایند که تئاتر را به سمت تفنن برده اند قابل بخشش نیست. باید هنرمندانی که به صندلی تئاتر و اهمیتش باور دارند، تئاتر را دوباره به جامعه و زندگی با نگاهی فراتر از زندگی و با زیبایی شناسی ای بالاتر از زیبایی شناسی معمول، وصل نمایند.

وی با اشاره به اعتقاد خود به تئاتر غیرتفننی در ایران و دنیا، درباره نمایش چنور و موضوع آن شرح داد: این نمایش هم در راستای دغدغه های من نسبت به فرهنگ و جامعه است و بحران یک دوران و نسلی سوخته را مطرح می نماید. این اثر قبل از هر چیز یک جستجوی عاشقانه است. عشق چیزی است که می توانیم در تئاترهایمان آن را بشناسیم زیرا در جامعه ما مردم بیشتر خشونت را می شناسند تا عشق را. در عین حال نمایش چنور ستایش انرژی و شور جوانان است.

کارگردان نمایش چنور درباره دلایل تک بازیگر بودن این نمایش همچون چند اثر کارنامه کاری خود نظیر مویه جم و سحوری، یادآور شد: نکته مشترک مویه جم، سحوری و چنور این است که شخصیت های آن قربانی تنهایی شان هستند و کسی برای درک و همدلی شان حضور ندارد. این تنهایی از معضلات اساسی قرن بیست و یکم است و در جامعه ما هم به شدت گسترش پیدا نموده است. در جامعه ما آدم ها بسیار تنها شده اند که این تنهایی یکی از بحران های اجتماعی ماست.

صادقی درباره اینکه چرا در 2 سال اخیر کمتر به سراغ فراوری و اجرای تئاتر در سالن های دولتی یا خصوصی تئاتر رفته، توضیح داد: من همواره تمایل به فراوری و اجرای آثار بزرگ تئاتری دارم ولی متأسفانه دست هایی ناپاک و اندیشه هایی خبیث تئاتر را در دامن سرمایه داری انداخته اند. تمام تئاتر ما را پولی نموده اند و دلال ها برای آن معین نماینده هستند. من اینگونه نیستم و ترجیح می دهم کارهای سبک و بدون ورود به سیستم سرمایه داری انجام دهم، زیرا باید دغدغه های خود را حفظ کنم.

این هنرمند باسابقه تئاتر ایران که معتقد است تئاتر ایران را باید فرهنگی نگه داشت، به ویژه در شرایط مالی و سیاسی امروز جامعه ایران، در خاتمه سخنان خود متذکر شد: دولت باید به میدان بیاید و از مکوششی شدن تئاتر فرهنگی جلوگیری کند.