مردم، بزرگترین دشمن و خطرناک ترین عامل! - راه ساری

*گوشه و کنار نشریات، علیرضا سامانی برق 97: با ورود به چهل و دومین سال انقلاب و قرار دریافت در آستانه یازدهمین انتخابات مجلس شورای اسلامی، جا دارد که یادی بکنیم از خطرناک ترین عاملی که انقلاب ما را تهدید می کند. عاملی که نه آمریکاست و نه شوروی؛ نه تحریم است و نه جنگ؛ نه فتنه است و نه کوتاد آن عامل مردم هستند!

همان طور که امام روزی گفت: اگر مردم پشتیبان یک حکومتی باشند، این حکومت سقوط ندارد کاری نکنید که مردم از شما بترسند کاری بکنید که مردم با شما صحبت کنند. عکس آن نیز کاملا صادق است؛ به این معنا که هر حکومتی بدون پشتوانه مردمی به سمت زوال و نابودی خواهد رفت. حال می خواهد شوروی کمونیستی جمهوری اسلامی ایران و یا حکومت علی ابن ابیطالب علیه السلام باشد.

در واقع بزرگترین تهدید در این برهه برای نظام دور شدن حاکمیت از مردم و دلسردی مردم از نقش آفرینی در حکومت می باشد. با این وجود خیلی از ارگان های حکومتی تشکل ها و جناح ها با سرعت هر چه تمام تر اتوبوس جمهوریت نظام را به سمت قهقرا می برند؛ و گهگاهی آنان که خود را حافظان این انقلاب می دانند نیز با تفکراتی تهی از نقش جمهوریت در حال هل دادن این اتوبوس به سمت دره می باشند.

به امام هشتم، قرار نبود اینجوری بشه!

قرار نبود مردم نامحرمانی باشند که تازه دو هفته قبل از انتخابات یاد آن ها بیفتیم و رسانه های جناح های مختلف به حدی مردم، مردم بگویند که ما یک لحظه شک کنیم که آیا منظورشان از مردم ما هستیم؟ قرار نبود در انقلاب اسلامی مردم را تنها انبوهه ای بدانند که 22 بهمن هلیکوپتر از بالای سر آن ها رد شود و از آن ها فیلم بگیرد. قرار نبود مردم صرفا توده رای دهنده ای باشند که بیایند و صف های طویلی تشکیل دهند و این گونه مشتی بر دهان استکبار زده باشیم. قرار بود که اگر روزی دانشجوی فارغ التحصیل فنی که در زمینه صنعت حرفی برای گفتن دارد بدون آنکه نیازی برای اتصال به منابع قدرت و ثروت داشته باشد، بتواند خود را برای انتخابات مطرح کند یا اینکه یک فرد متخصص در حوزه شهری، امکان این را داشته باشد که در انتخابات شورای شهر حاضر بشود، نه اینکه فلان فرد ورشکسته سیاسی را که در انتخابات مجلس رای نیاورده و هیچ تخصصی هم ندارد به عنوان کاندیدای شورای شهر معرفی کنند بالاترین سطح مشارکت مردم هم در عرصه امور کشور این باشد که صبر کنیم زلزله ای بشود، سیلی بیاید و خلاصه بلایی نازل بشود تا مسئولین یادی از مردم کنند و دست شان را برای پول دریافت جلوی ملت دراز کنند!

انقلاب اسلامی مردم را صرفا رای دهنده نمی خواست قرار بود مردم درگیر امر سیاست بشوند، درگیر امر قانون گذاری بشوند. در یک کلام:

قرار بود مردم این کشور را اداره کنند

آری زمانی ما آرمانشهری برای خود داشتیم که در آن رجایی کاسه بشقاب فروش می توانست رئیس جمهور این مملکت شود!

امام ضد انقلاب!

حال اگر کسی در اینجا خواست از یکسری از فرایند ها و ساختار های غلط انتقاد کنند انگ ضد انقلاب بودن می خورد (البته اگر قبل از آن انگ رفتار های پوپولیستی نخورد!) گویا اینکه اصالت با حفظ این ساختار ها بوده؛ بدون توجه به اینکه در نظر بگیریم رسالت این ساختار ها انجام وظایف شان در قبال مردم بوده است. باور کنید که با این دید اگر امام بود و نظراتش را بیان می کرد به عنوان ضد انقلاب ترین آدم عالم شناخته می شد! ما وام دار انقلابی هستیم که معمارش هر وقت از مردم یاد کرده به نیکی و با خوش بینی بوده تا حدی که روزی گفته بود:

خمینی که آخرین روز های عمرش را می گذراند، تمام امیدش به شما مردم سلحشور ایران است به شما مردمی که به هیچ وجه تحت تاثیر اختلافات جزئی و کلی واقع نشده و ان شاالله نمی شوید.

جمهوریت چیزی نبود که به دلیل شرایط آن روز ها در پاچه امام رفته باشد! امام نیاز به مردمی بودن حکومت را از متن اسلام برگرفته بود. از تاریخ حکومت پیامبر اکرم (ص) گرفته بود. امام جمهوریت را ضامنی قوی برای بقای نظام می دانست حال آنکه خیلی از آن هایی که به خیال خود دارند از نظام دفاع می کنند جمهوری را سدی برای پیشبرد اهداف این کشور می دانند! خیلی دور از ذهن نیست اگر بگوییم که امام علیه افرادی با همین تفکرات قیام کرد.

ما وارثان انقلابی هستیم که پدران مان حقیقتش را از یاد برده اند! اینکه امام شان که بود را از یاد برده اند شرایط ما همانند تورنومنت فوتبالیست که هر چند ساله برگزار شده و هر دفعه هم دو سه تیم مشخص در آن مشغول رقابت با هم اند و مردم صرفا روی سکو ها تماشاگر. در حالی که اگر امام بود و این اوضاع را می دید همچون جیمی جامپی وسط مسابقه می پرید و می گفت: آقایان اصولگرا آقایان اصلاح طلب یک لحظه صبر کنید مردم هم بازی هستند.

نشریه دانشجویی نبض-شماره 143-دانشگاه تهران

asiaro.ir: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه