مقصد اجباری برای تهرانگردی
به گزارش راه ساری، در حال حاضر در تهران به میزان جمعیت ساکن، هشت میلیون تقاضا برای استفاده از مکان های مناسب در راستای گردشگری و گذراندن اوقات فراغت وجود دارد اما متاسفانه در پایتخت، فقر مراکز گردشگری به صورت ملموس حس می شود و تهرانی ها برای گذراندن وقت فراغت خود که حدودا از ساعت 18 تا 22 است با کمبود مکان های گردشگری مناسب روبرو هستند.
تقریبا اغلب مکان هایی که پایتخت نشینان در اوقات فراغت به آن مراجعه می کنند به حوزه های طبیعت گردی در تهران و استفاده از پارک ها خلاصه می شود که همین مکان ها نیز دارای مشکلاتی همچون نبود خدمات رفاهی و بهداشتی متناسب با نیاز شهروندان، نبود پارکینگ های عمومی به تعداد قابل توجه برای افرادی که با وسیله نقلیه شخصی تردد می کنند و مناسب نبودن برای استفاده در همه فصول به خصوص فصول سرد هستند.
بررسی ها نشان می دهد که مهم ترین علت بی رغبتی سرمایه گذاران بخش خصوصی به سرمایه گذاری در حوزه گردشگری شهر تهران فهم غلط برخی عوامل مدیریتی حوزه گردشگری پایتخت نسبت به جنس و ذائقه تقاضا، تعاریف ساده گردشگری و نارسایی ها در این بازار است. این عوامل زمانی که از آنها پرسیده می شود پایتخت نشینان برای گردشگری در شهر تهران به چه مراکزی مراجعه کنند؟ در پاسخ عنوان می کنند تهرانی ها می توانند برای اوقات فراغت خود به موزه ها مراجعه کنند، اما متاسفانه ساعت کاری موزه ها مطابق با ساعت اداری است و در اوقات فراغت شهرنشینان (ساعت 18 تا 22) تعطیل هستند و می توانند پارک ها را جایگزین کنند.
اما در فصول سرد که تهران با بیشترین آلودگی هوا روبرو است پارک ها مکان مناسبی برای گردشگری و پرکردن اوقات فراغت ساکنان تهران نیست. بنابراین پایتخت نشینان در چنین شرایطی نیازمند حضور در مکان های گردشگری-تفریحی سرپوشیده هستند. طی سال های اخیر به علت نبود چنین مکان هایی اغلب تهرانی ها به منظور گردشگری و پرکردن اوقات فراغت خود به مال گردی - مراکز تجاری -پرداخته اند یعنی بدون اینکه خرید کنند یا قصد خرید داشته باشند به مراکز تجاری مراجعه می کنند.
در حالی که کارشناسان این عارضه را ناشی از فقر مراکز گردشگری در تهران اعلام کرده اند. همچنین عوامل مدیریتی حوزه گردشگری پایتخت از تعریف ساده گردشگری نیز بازمانده اند و اوقات فراغت را جدا از گردشگری می دانند در صورتی که در ادبیات گردشگری عنوان شده افراد زمان فراغت خود را به گردشگری می گذرانند. همین مفهوم غلط در حلقه اول زنجیره سرمایه گذاری بخش خصوصی یعنی مرحله مذاکره سرمایه گذار با متولی حوزه گردشگری، اثر منفی می گذارد و نسبت به طی کردن حلقه های بعدی ناامید شده و موجب انصراف آنها از سرمایه گذاری در حوزه گردشگری تهران می شود؛ زیرا ازنظر سرمایه گذاران، برداشت درست سیاست گذار و نگاه او به حوزه سرمایه گذاری اثر مستقیمی در میزان ریسک سرمایه گذاری دارد.
دو واقعیت تلخ نیز درخصوص بازار گردشگری تهران وجود دارد؛ یکی مربوط به تعبیه نکردن پارکینگ های مناسب برای پارک خودروی شخصی شهروندانی که برای گردشگری در شهر تهران به موزه ها و پارک ها مراجعه می کنند و مورد دوم نیز کمبود مراکز تفریحی مسقف در تهران است که حق انتخاب چندانی به شهروندان برای گردشگری نمی دهد؛ عوامل مدیریتی حوزه گردشگری پایتخت نیز این دو واقعیت تلخ را پذیرفته اند اما همچنان ادعا می کنند که در هیچ یک از این زمینه ها سرمایه گذاران بخش خصوصی حاضر به سرمایه گذاری نیستند.
بررسی های دنیای اقتصاد نشان می دهد بخش خصوصی رغبت و آمادگی لازم برای سرمایه گذاری در حوزه گردشگری تهران را دارد و تنها کافی است یک سیگنال درست که تغییر نگرش عوامل مدیریتی حوزه گردشگری پایتخت است از سوی متولیان فعال در این حوزه ارائه شود. از همین رو برخی از عوامل مدیریتی حوزه گردشگری پایتخت در پاسخ به علت عدم حضور بخش خصوصی هیچ جوابی ندارند؛ زیرا از نگاه غلط موجود در حوزه مدیریتی خود غافل هستند.
منبع: دنیای سفرآسیا رو: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه