وقتی پرواز و سفر با هواپیما در اوج بودند ، تصاویر به ما نشان می دهند عصر طلایی ایرلاین ها چگونه بود - راه ساری

در حالی که شکایات مربوط به جایگاه های کوچکتر و بلیت های گران قیمت امروز بسیار زیاد است، نگاهی به تاریخچه هواپیمایی تجاری نشان می دهد که تجربه امروز مشتریان ممکن است آنچنان که برخی معتقدند بد نباشد.

در حالی که جایگاه ها به طور غیر قابل انکاری کوچکتر هستند، ایمنی هواپیما، سرعت، قیمت بلیت و سرگرمی در هنگام پرواز بهبود یافته است و این واقعیتی است که باید در هنگام عکسبرداری از عکس های هواپیماهای تجاری گذشته به خاطر داشته باشید.

فضای پا

هنگامی که صحبت از فضای پا می گردد، کلیپرز یا قایق های پرنده که برای اولین بار در اواخر دهه 1920 فراوری شدند، هم در آن موقع و هم در حال حاضر قابل رقابت نیستند. دن کی باب، استاد دانشگاه نوادا، لاس وگاس، گفت: اصل ایده قایق های پرنده راحتی مسافران بود.

در سال 1928، خوان تریپ بنیانگذار شرکت هواپیمایی پان آمریکن، از قانون هوایی سال 1925 برای حمل نامه ها و بعدها مسافران به آمریکای مرکزی و جنوبی استفاده کرد. وی در طول دهه 1930به چندین نوع قایق پرنده متکی بود، از جمله Sikorsky S-38، Martin M-130 (که دارای سالن غذاخوری 16 نفری بود) و Boeing 314 Clipper. باب می گفت، هواپیمای بوئینگ می تواند 4000 مایل با سرعت 183 مایل در ساعت پرواز کند.

قایق های پرنده علاوه بر داشتن سوخت برای پیمودن مسافت های طولانی، محبوب بودند زیرا می توانستند روی آب بنشینند و در نتیجه احتیاجی به باند های گران قیمت ندارند. بعدها با توسعه سریعتر هواپیماهای تحت فشار، این طرح مورد پسند نهاده شد.

باب گفت: این یک موضوع ثابت در طول تاریخ هواپیمایی تجاری است. ارتش به طور مداوم در حال طراحی هواپیماهای سریعتر و عظیمتر بود و صنعت هواپیمایی تجاری نیز این فرایند را دنبال کرد.

هواپیمای بوئینگ 307 استراتولینر اولین هواپیمای مسافربری دنیا بود که تحت فشار نهاده شد، به این معنی بود که می توانست در ارتفاع 20000 فوت و بالاتر از آب و هوای بد، گشت و گذار کند.

این هواپیما که از مشتقات بمب افکن بوئینگ B-17 ارتش ایالات متحده است، در سال 1940 وارد خدمات تجاری شد. باب گفت، این هواپیما برای 33 مسافر که معمولاً متمول بودند، مناسب بود.

جایگاه های سمت چپ آن نیز هزینه بیشتری داشتند زیرا فضای پا را بیشتر فراهم می کردند.

قوانین و مقررات

بین سالهای 1947 تا 1950، بوئینگ 56 دستگاه استراتوکروزر فراوری کرد که دارای دو طبقه خواب، رختکن و ظرفیت 100 مسافر بود. باب گفت، استراتوکروزر جادار و مجلل بود، اما به دلیل مسائل موتورش بسیار بدنام بود.

مسافران همچنین باید در آن پروازها دود سیگار دیگران را استشمام می کردند. دولت ایالات متحده در سال 1977 سیگار کشیدن را در برخی هواپیما ممنوع نمود. پس از یک سری محدودیت ها براساس مدت پرواز، پایان در سال 2000 استعمال سیگار در همه پروازهای ایالات متحده ممنوع شد.

در استراتوکروزر جایگاه ها جادارتر بودند و مکان های خواب در دسترس بودند، اما استراتوکروزر فقط با سرعت 300 مایل در ساعت حرکت می کرد که در آن موقع یک اتفاق حیرت انگیز بود، اما فاصله زیادی با هواپیماهای مسافربری امروز دارد که سرعت آنها تقریباً دو برابر این سرعت است.

استراتوکروزر برای مسافرانی که جایگاه های گران تری خریداری می کردند، مناطق مشاهده قرار داده است. مسافران می توانند در آن مناطق یا در جایگاه های خود بدون کمربند ایمنی استراحت نمایند. باب گفت، کمربند ایمنی تا سال 1970 مورد احتیاج نبود.

جایگاه ها

اندازه جایگاه های هواپیما در طول دهه ها به طور پیوسته کاهش نیافته، همانطور که در این عکس، حدود سال 1929 نشان داده شده است.

باب گفت: با آمدن کلاس معمولی، شرکت های هواپیمایی سعی کردند تا آنجا که می توانند جایگاه اضافه نمایند که منجر به کاهش عرض و سطح دسترسی می گردد. این امر به ویژه در دو دهه گذشته رخ داد.

وی ادامه داد، برخی از مورخان معتقدند که عصر طلایی از دهه 1930 شروع شده است، اما برخی دیگر معتقدند که عصر طلایی سفرهای هوایی تجاری در دهه 1940 با هواپیماهای تحت فشار و سریعتر مانند بوئینگ 307 استراتولینر، بوئینگ 377 استراتوکروزر، لاکهید و داگلاس DC-6 رخ داده است.

جایگاه های کلاس لوکس با گذشت سالها به طور قابل توجهی راحت تر شده اند. کلاس تجاری امکان سواری جادارتر را نیز داشت هرچند که تا دهه 1980 به عنوان بخشی از آن رایج نبود.

برخی از هواپیماها دارای جایگاه هایی با میز بودند که امروزه معمولاً در هنگام سفر با قطار قابل مشاهده است. این موارد در آن موقع معمول بود، مخصوصاً برای مسافران مرفه.

فضای راهرو

هر کسی که تا به حال سعی نموده است سبد خوردنی ها را در اواسط پرواز رد کند، می داند که فضای زیادی برای برداشتن دوباره آن وجود ندارد.

عرض راهرو در بالا، همانند هواپیماهای امروزی است، اندازه ای که توسط اداره هواپیمایی فدرال تنظیم می گردد.

باب گفت: در اصل، ایرلاین ها محدودیت های قد و وزنی برای مهمانداران داشتند. آنها نمی توانند قد و وزنی بالاتر از حدی تعیین داشته باشند.

بسیاری از شرکت های هواپیمایی همچنین به مهماندارهای مجرد علاقه داشتند زیرا زنان بهتر می توانند از نظر روانی از مسافران مراقبت نمایند.

پس از مجموعه ای از پفراینده های قضایی تبعیض آمیز در دهه 1970، این محدودیت ها قبل از اینکه به طور کامل لغو گردد، کاهش یافت.

فضای راهرو در بخش فرست کلس (درجه یک) بوئینگ 747 بسیار عظیم است، هواپیمایی که باب از آن به عنوان دستاورد برجسته بوئینگ یاد می نماید.

باب گفت، این هواپیمای جامبو که ملکه آسمان ها نامیده می گردد، دارای انواع مختلفی است که قادر به نشستن 500 مسافر و پرواز 600 مایل در ساعت در ارتفاعات 40000 فوت است.

وی گفت: آنها بخشی از انقلاب جت بودند که فواصل دنیای را کاهش دادند. جای شگفتی است که چگونه مهندسان می توانند یک شی 900، 000 پوندی را با موتور، بال و دم طوری طراحی نمایند تا از زمین جدا گردد و پرواز کند.

فضای سر

از فضای سر نیز به عنوان عنصری مهم برای راحتی مسافران یاد می گردد.

باب گفت: برخی از مسافران در هواپیما دچار بیماری می شوند، بنابراین هرچه بازتر باشد، بهتر است.

باب گفت که بوئینگ 747 مقدار زیادی فضای سر دارد، اما از نظر لوکس بودن، اعتبار و سرعت، نمی توانست با کنکورد رقابت کند. کنکورد با بیش از دو برابر حداکثر سرعت بوئینگ 747 حرکت می کرد.

باب گفت: کنکورد یک هواپیمای شگفت آور حمل و نقل مافوق صوت بود که از زمان خود جلوتر بود. توانایی پرواز با سرعت 1350 مایل در ساعت و اوج گیری تا ارتفاع 60، 000 فوت یک موفقیت عظیم برای یک هواپیمای مسافربری تجاری بود.

باب گفت، مسافران بین 10 تا 20 هزار دلار برای پرواز با کنکورد، هواپیمایی که به طرز وحشتناکی بی مصرف بود، پرداخت کردند.

اگرچه می توانست مسافران را در مدت 3.5 ساعت از نیویورک به لندن منتقل کند، اما کنکورد در سال 2003، به دلیل هزینه های بالای نگهداری، کاهش تقاضا و سقوط هواپیمای پرواز 4590 ایرفرانس، پروازش را متوقف کرد.

لباس فرم

مهمانداران و لباس فرم آنها در طول سالها بسیار تغییر نموده است. باب گفت اولین مهمانداران پرستار بودند.

وی گفت: از آنجا که مسافران دارای اضطراب سفر، حالت تهوع و سایر علائم مربوط به پرواز بودند، شرکت های هواپیمایی پرستاران را به عنوان مهماندار هواپیما استخدام می کردند تا مسافران در آرامش خاطر باشند.

لباس فرم آنها اغلب تغییر می یافت تا منعکس نماینده مد رایج آن موقع باشد و شامل چکمه های لباس مجلسی در دهه 1960، شلوارهای راه راه در دهه 1970 و پاستل و اپل شانه در دهه 1980 بود.

باب گفت امروز لباس های فرم محافظه کارانه تر است.

وی گفت: لباس مهمانداران پرواز از ظاهری شیک به ظاهر محافظه کارانه تری تغییر کرد. رویکرد محافظه کارانه تر باعث شد مسافران با احترام بیشتری به مهمانداران نگاه نمایند و با آنها رفتار نمایند.

لباس خلبانان اما تا حد زیادی ثابت مانده است.

منبع : cnbc

آسمان تو: با ما سفر را تجربه کنید

مهسان بلاگ: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای مهسان