پژوهشگران آلمانی شنیدن نور را محقق کردند!

به گزارش راه ساری، ایسنا: پژوهشگران آلمانی توانستند با روش جدیدی، امکان شنیدن نور را برای گروهی از موش سانان فراهم نمایند.

به نقل از دیجیتال ترندز، شرایط حس آمیزی(synesthesia)، شرایطی عصب شناختی است که در آن تحریک یک گذرگاه حسی یا شناختی، به تجربه ای خودبه خود و بی اختیار در یک گذرگاه حسی یا شناختی دیگر می انجامد. در این شرایط، اتصال متقابل حواس مغزی می توانند به شنیدن رنگ ها، دیدن صداها و دیگر پدیده های غیرمعمول منجر شوند.

پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه گوتینگن(GAU) آلمان، تغییر کارآمدی در این مفهوم ایجاد نموده اند. آنها روشی ابداع نموده اند که در آن، برای بازگرداندن شنوایی، از تابش نور استفاده می گردد. دکتر مارکوس جسکه(Marcus Jeschke)، پژوهشگر این پروژه گفت: ما با این روش، امکان شنیدن نور را برای جربیل ها - از خانواده موش سانان- فراهم کردیم.

آنها این کار را با تزریق یک ویروس به حلزون گوش جربیل انجام دادند. این ویروس، سلول ها را به صورت ژنتیکی کدگذاری می نماید تا نسبت به نور حساس شوند. پس از تزریق، پژوهشگران، از فیبرهای نوری برای رساندن نور به نورون ها استفاده کردند. این کار موثر بود و حیوانات توانستند به وسیله فیبرهای نوری، نور را مانند صدا تجربه نمایند.

پژوهشگران امیدوارند که بتوان از این روش، برای ساخت پروتزهای کاشت حلزونی انسان استفاده کرد.

جسکه ادامه داد: ناشنوایی، مشکل بزرگ بسیاری از افراد است. با بالا رفتن سن، شنوایی انسان کمتر و احتیاج به ابزار شنوایی احساس می گردد. ما کوشش کردیم با تقویت عملکرد حلزون گوش، راهی برای مقابله با این مشکل پیدا کنیم. ما با استفاده از نور برای شبیه سازی نورون های عصب شنوایی، امکان تحلیل بهتر فرکانس صوتی را برای بیماران فراهم کردیم که این به معنای ایجاد کانال های صوتی بیشتر است.

تحلیل فرکانس، برای ایمپلنت های حلزونی که در آینده ساخته می شوند، مهم است زیرا جدیدترین مدل های ایمپلنت، اغلب موجب دشواری شنیدن صداها در بعضی محیط های خاص مانند یک اتاق پرجمعیت می شوند.

این پژوهش، هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می برد و برای استفاده در آزمایش های بالینی انسانی باید راه زیادی را طی کند.

جسکه اضافه کرد: ما دو مرحله اصلی در پیش داریم. نخستین مرحله، درک بهتر چگونگی فعال شدن سیستم شنوایی با شبیه سازی نور در حلزون گوش است. در این مرحله، باید بدانیم که این نوع فعال شدن از چه نظر، با شبیه سازی شنوایی معمولی، متفاوت است. دومین مرحله، انتقال این روش به مدل هایی فراتر از جوندگان است. ما برای به کار بردن این روش در انسان، باید سیستم عصبی و ایمنی حیوانی که شباهت بیشتری به انسان دارد، آنالیز کنیم.

این پژوهش، در مجله Science Translational Medicine به چاپ رسید.