یادداشت حمیدرضا مقدم فر، ابتکار عمل در دست ایران است - راه ساری

گروه سیاسی خبرنگاران حمیدرضا مقدم فر استاد دانشگاه در یادداشتی که امروز در روزنامه جام جم به چاپ رسیده است، به آنالیز و واکاوی کوشش غربی ها برای وارد کردن فشار بیشتر به ایران و راهکارهای مقابله با این اقدام آنها پرداخته است که متن کامل آن را در ادامه می خوانید:

تشدید فشارهای چند کشور اروپایی و آمریکا علیه ایران طی روزها و هفته های اخیر که به واسطه گزارش گوترش یا قطعنامه شورای حکام اعمال می گردد، بار دیگر این پرسش مهم را پیش کشیده است که؛ ایران در مقابل این کارزار جدید چه باید بکند؟ اگر چه همان طور که بعضی صاحب نظران می گویند حقیقت سیاست و تدبیر تصمیم گیری در شرایط سخت یا شرایط فقدان تصمیم است، اما آن چنان که شرح داده خواهد شد، از قضا الآن شرایط برای تصمیم گیری چندان هم پیچیده نیست.

برای توصیه و تجویز در هر شرایطی، داشتن یک توصیف درست از شرایط و مهم تر از آن تحلیل مبتنی بر واقعیت، فاکتورهای کلیدی است. توصیف آنچه در آن قرار داریم کار سختی نیست. جمهوری اسلامی ایران در 17 سال گذشته در چند نوبت طرف های متخاصم خود را از اروپا تا آمریکا آزموده و هربار پاسخ کاملاً شفافی گرفته است. بعضی از همان ابتدای کار می دانستند و هشدار و انذار می دادند که نه اروپا قابل اعتماد است و نه آمریکا، اما حتی آنها که نمی دانستند هم اگر منصف باشند، امروز توصیف مشابهی دارند.

اما مهم تر از همه تحلیل و درکی است که از این 17 سال تجربه کسب نموده ایم. اشاره به بعضی از این تحلیل ها و تجربه ها می تواند در تجویز و توصیه ای که می توانیم داشته باشیم، بسیار یاری نماینده باشد. در این 17 سال چه از رفتار اروپا و آمریکا و چه از مواضع و گفتار و خاطراتشان آموخته ایم:

یکم: فشار سیاسی و مالی طرف متخاصم مقابل، هیچ ارتباط واقعی با موضوع هسته ای ندارد و این موضوع امروز برای هرکه عقل مختصری هم داشته باشد، اظهر من الشمس است. همه هم و غم آمریکا و اروپا مهار ایران و بازگرداندن ملت ایران به دوران استعمار است.

دوم: اقتصاد آخرین و تنها اهرم به جامانده در کف طرف متخاصم است. چه آن که هم منطق حکم می نماید و هم اقرار و اذعان آنها دلالت می نماید که اگر گزینه ای مقدم بر اقتصاد، اعم از جنگ و... داشتند، اساساً زحمت چنین فرایند پیچیده مالی را هم به خود نمی دادند.

سوم: فشارهای دشمن و به ویژه فشار مالی فی نفسه هدف نیست، بلکه همچنان که مقامات آمریکایی و به ویژه ریچارد نفیو، معمار تحریم های ایران در کتاب هنر تحریم ها اذعان نموده اند، وسیله ای است برای تغییر محاسبات در ذهن مقامات و ملت ایران، تا از این طریق به دست خود آنچه آمریکا و اروپا می خواهند تقدیمشان نمایند.

چهارم: در راهبرد کلان هیچ تفاوتی میان دموکرات ها و جمهوری خواستار نیست و برخلاف آنچه معتادان استعمار و بزک نمایندگان آمریکا در ایران می گویند، دموکرات ها اگر وحشی تر و متخاصم تر از جمهوری خواستار نباشند، کمتر هم نیستند، برای اثبات این گزاره شواهد و قرائن و واقعیت های بسیاری وجود دارد. این که بیشترین و مؤثرترین تحریم ها در دوره اوباما که یک دموکرات است علیه ایران اعمال شد و ترامپ صرفاً تمدیدنماینده تحریم های اوباماست و نه بیشتر یک گواه مهم در این ماجراست، اما علاوه بر او اذعان و اقرار بسیار مهم ویلیام برنز، یکی از مذاکره نمایندگان ارشد آمریکایی در دوران اوباما در کتاب خود کانال پشت پرده را نباید از نظر دور داشت که تأکید کرد دولت اوباما هم برجام را به عنوان سکویی برای تشدید فشارها علیه ایران می خواست و نه حل مسائل با جمهوری اسلامی! علاوه بر اینها همین الآن نیز بعضی افراد صاحب نفوذ و کلیدی در کابینه جو بایدن نیز برخلاف تصور بعضی منتظرانش در ایران تأکید می نمایند که راهبرد بایدن کاهش فشار علیه ایران نخواهد بود.

پنجم: فشارهای مالی به عنوان تنها اهرم به جامانده در دست دشمن، یک اهرم بی نهایت و بدون محدودیت نیست. آن چنان که نفیو نیز اذعان نموده و مواضع بسیاری از دولتمردان آمریکایی و حتی اروپایی نیز شاهد آن است، این تحریم ها اگر بخواهد مؤثر باشد، حدودی دارد و بالاتر از یک حدی، نه می تواند و نه برای آمریکایی ها و اروپایی ها مناسب است که برود. آنچه امروز درباره ایران رخ داده، نهایت فشاری است که آنها در واقعیت می توانند علیه ایران اعمال نمایند و بعضی مسئولان آمریکایی نیز به آن اشاره نموده اند، مثلاً وقتی چندی پیش ترامپ اعلام نمود عظیم ترین تحریم های جدید را علیه ایران به کار برده، نفیو او را تمسخر می کرد که: از این حرف خیلی خوشحالم ولی مشکل اینجاست که همه اینها که در جزئیات تحریم آوردی مثلاً سال 2011 به کار برده بودیم(!) لذا مسئله جدیدی نیست.

البته تذکر بسیار مهم در این زمینه آن است که اگرچه فشار مالی در واقعیت و میدان، توان بالاتر رفتن ندارد، اما دشمن بر مضاعف کردن فشار روانی ناشی از این تحریم ها حساب نموده و این مسئله ای است که می تواند تشدید گردد.

ششم: طی این 17 سال، هرجا ایران ایستادگی به خرج داد و به جای خودباختگی، راهبرد مقاومت فعال را در دستور کار قرار داد، پیروز میدان بود. نباید از نظر دور داشت یک زمانی غنی سازی در ایران و حتی داشتن یک سانتریفیوژ در حال حرکت در کشور جزو خطوط قرمز دشمن بود و آمریکایی ها رسماً اعلام می کردند تا وقتی ایران یک سانتریفیوژ در حال چرخش برای غنی سازی داشته باشد، ما وارد مذاکره نمی شویم! اما ایستادگی ایران و کوشش های منطقه ای و هسته ای ایران و رشادت دانشمندان موجب شد همین ویلیام برنز به دستور بوش و نه اوباما، در مذاکرات حضور داشته باشد؛ بنابراین دشمن تا وقتی از دست مقاومت فعال ایران به استیصال نرسد، هیچ گاه امتیاز جدی نخواهد داد.

با این مقدمات و برای جلوگیری از تصدیع بیش از اندازه متن، حرف اساسی اینجاست که دشمن تمام ابزارهایش را استفاده نموده و فشارهای سیاسی و مالی اخیر نیز صرفاً اقدامی منفعلانه برای بازگرداندن ایران از مسیری است که تا چند وقت دیگر هیچ راهی برای آنها غیر از عقب نشینی باقی نمی گذارد.

برخلاف آنچه بعضی القا می نمایند، امروز ابتکار عمل فقط در دست ایران است؛ دشمن از تمام ابزارهای ممکن خود استفاده نموده، لذا اگر دولتمردان ایران واقعاً درس بگیرند و دشمن از رفتار و گفتار آنها هیچ نشانی از استیصال و عقب نشینی دریافت نکند، تردید نکنید دشمن عقب نشینی خواهد نمود و یک فتح عظیم نصیب جمهوری اسلامی و ملت ایران خواهد شد. تنها کافی است تردید نکنیم کلید در داخل ایران است؛ والّا اگر دشمن احساس کند که فشارهایش را می تواند تبدیل به امتیاز کند، تردید نکنید فشار روانی را سنگین تر خواهد نمود.

+

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی، تفریحی و گردشگری