10 نقش آفرینی برتر در فیلم های فرانسیس فورد کوپولا - راه ساری

وقتی که برای یافتن برترین نقش آفرینی های فیلم های کوپولا درحال آنالیز فیلم های او هستید، جالب است که فیلم های او در دهه هفتاد تا چه حد نقش آفرینی های خیره نماینده در خود جای داده اند، به خصوص پدرخوانده: قسمت دوم که چهار نقش آفرینی از بین 10 نقش آفرینی برتر فهرست زیر از آن انتخاب شده اند.

از کوپولا همیشه به اسم کارگردانی دارای سبک بصری خاص یاد می گردد، اما یکی از برجسته ترین نکات کارنامه او استعدادی است که در کار کردن با بازیگران دارد؛ اینکه چگونه آن ها را همراهی و هدایت می نماید تا بتوانند شخصیت هایی که در حال ایفای آن ها هستند را باور نمایند و به خوبی آن ها را بشناسند.

بازیگران مرد، کارنامه هنری کوپولا را تسخیر نموده اند و این چیز عجیبی نیست، چرا که بخش اصلی کارنامه کوپولا را فیلم هایی درباره مافیا، شنود کردن و جنگ ویتنام تشکیل می دهند. فراموش نکنیم، بدون توجه به اینکه براندو در فهرست زیر چه جایگاهی را به خود اختصاص داده است، نقش آفرینی او در پدرخوانده به اسم یکی از اصلی ترین شروع نماینده های جنبش رنسانس متد اکتینگ دهه هفتاد میلادی سینما شناخته می گردد.

پیش از این که به سراغ 10 بازیگر برتر فیلم های کوپولا برویم، که در اوج شگفتی، هفت مورد آن ها از دو فیلم اول پدرخوانده هستند، به چند نقش آفرینی دیگر از کارنامه کوپولا اشاره می کنیم که جای شان در این فهرست خالی است:

• مارتین لاندو در تاکر: مردی در رویاهای خود (Tucker: The Man and His Dream)
• کاتلین ترنر در پگی سو ازدواج کرد (Peggy Sue Got Married)
• گری اولدمن در دراکولای برام استوکر (Bram Stokers Dracula)
• میکی رورک در ماهی جنگی (Rumble Fish)
• لی استراسبرگ در پدرخوانده: قسمت دوم (The Godfather: Part II)
• دایان کیتن در پدرخوانده: قسمت دوم
• تالیا شایر در پدرخوانده: قسمت دوم

10. جیمز کان در پدرخوانده (The Godfather)

• محصول: 1972
• سایر بازیگران: مارلون براندو، آل پاچینو
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 100 از 100

برادر عظیم تر و زودجوش خاندان کورلئونه. کسی که همه می دانند قرار است جانشین پدر گردد. شاید در نگاه اول شخصیت سانی از همه ساده تر باشد، اما سانی یکی از پرپیچ وتاب ترین شخصیت های پدرخوانده است؛ او گاهی به مایکل حسادت می نماید، مایکل توانست آزاد باشد، اما او از همان ابتدا حق انتخاب زندگی نداشت. سپس بلافاصله دوباره از دل برادر کوچک ترش درمی آورد.

او از پدرش حرف شنوی دارد، اما در پی فشارهایی که بر او آمده است، حالا تبدیل به یک خیانت کار شده است که به خانواده و همسر خود خیانت می نماید. او می خواهد هرچه زودتر به ریاست برسد و این هنگامی تعیین می گردد که در آن جلسه مهم، با وجود حضور دون کورلئونه، او دهان بازمی نماید. جیمز کان یکی از درخشان ترین شخصیت های پدرخوانده را می آفریند و خشم ها و برون ریزی هایش وقتی در کنار بازی درونی تر پاچینو، دووال و کازال قرار می گیرد، به خوبی برجسته می گردد.

9. رابرت دووال در پدرخوانده: قسمت دوم (The Godfather: Part II)

• محصول: 1974
• سایر بازیگران: آل پاچینو، رابرت دنیرو
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

مردی متعهد و وفادار به خاندان کورلئونه که تماشایی است و با وجود کنار رانده شدن به وسیله مایکل و خشم اش، او همچنان وجدان فیلم است و با نگاهی نگران، رفتار مایکل با دشمنانش را نظاره می نماید. آن چه به راحتی لیاقت دووال و حیاتی بودنش در فیلم های پدرخوانده را به اثبات می رساند، جای خالی اش در قسمت سوم است که به شدت احساس می گردد.

8. جین هکمن در مکالمه (The Conversation)

• محصول: 1974
• سایر بازیگران: جان کازال، هریسون فورد
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 85 از 100

هکمن پیش از اینکه به وسیله کوپولا برای بازی در تریلر کم بودجه مکالمه انتخاب گردد، اسکار را برای ایفای نقش پلیس نژادپرست و سرسخت ارتباط فرانسوی (The French Connection) به دست آورده بود. او در مکالمه، نقش هری کاول را ایفا می نماید؛ متخصص نظارت مخفیانه ای که بسیار کم حرف است. هکمن در مکالمه با سکوتش حرف می زند. او به طور خیره نماینده ای احساس بدگمانی که با یک عمر گوش کردن مخفیانه به مکالمات دیگران، برای کاول ایجاد شده است را به برترین شکل ممکن با نگاه و سکوت و حتی در لحظات کوتاهی فوران های احساسی و پردیالوگ، به مخاطب منتقل می نماید.

کاول با وجود اینکه از جذبه فراوانی در حرفه اش و بین سایر همکارانش در این شغل برخوردار است، مردی است آسیب دیده، ناراضی و درهم شکسته که هکمن با شمایل فیزیکی پرقدرت خود و هنر بازیگری در سکوت خود، به برترین شکل این تناقض را به تصویر می کشد.

7. مارتین شین در اینک آخرالزمان (Apocalypse Now)

• محصول: 1979
• سایر بازیگران: رابرت دووال،مارلون براندو
• امتیاز راتن تومیتوز: 98 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 94 از 100

شین در اینک آخرالزمان یکی از برترین نقش آفرینی های دهه هفتاد میلادی را از خودش به نمایش می گذارد. او در نقش سروانی که فرستاده می گردد تا یک سرهنگ اسبق را در جنگل های کامبوج به قتل برساند، خارق العاده است و بخش زیادی از این خارق العاده بودن را مدیون چشمانش است. طی سفر خود، او در نهایت با مردی که فرستاده اند تا او را بکشد چشم در چشم می گردد و وقتی با قسمت مخفی او آشنا می گردد، نمی داند چه کند.

شین درخشان است و باتوجه به این که تمام بار فیلم را به دوش می کشد، قابل ستایش. یکی از درخشان ترین سکانس هایی که شین در اینک آخرالزمان، مقابل دوربین کوپولا بازی می نماید، همان اوایل فیلم است، هنگامی که او در اتاق خودش مست می نماید و همه چیز را به هم می ریزد. یکی از دلایل اصلی که این سکانس تا این مقدار درخشان است، درگیری شخصی و حقیقی ای است که شین در آن دوره با الکل داشته است.

6. جان کازال در پدرخوانده: قسمت دوم

• محصول: 1974
• سایر بازیگران: آل پاچینو، رابرت دنیرو
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

کازال در نقش شخصیت ضعیف ترین برادر، در بین برادران کورلئونه، به قدری به عمق فردو نفوذ می نماید که یکی از درخشان ترین نقش آفرینی ها را در یکی از فیلم های سرشار از بازی های درخشان ارائه می دهد. او برادری است که از بازی داده نشدن در معاملات اصلی و عظیم خانواده خشمگین است و به طور نادانسته به برادرش خیانت می نماید و از خانواده طرد می گردد. وقتی مادر خانواده می میرد مایکل به فردو اجازه می دهد که بازگردد، اما این حرکت به معنای بخشیدن نیست، بلکه نمادی است از حرفی که پیش تر گفته بود: دوستانت را نزدیک نگه دار، اما دشمنانت را نزدیک تر.

آخرین لحظه حضور کازال در فیلم های پدرخوانده، یکی از ماندگارترین لحظه های تاریخ سینما است و فراموش نشدنی. اگر اثباتی برای حضور کازال در این فهرست می خواهید، پدرخوانده: قسمت دوم را ببینید؛ درخواهید یافت که کازال به وسیله پاچینو کنارزده نمی گردد و کنارزده نشدن به وسیله پاچینو کاری نیست که هر بازیگری بتواند انجام دهد.

5. مارلون براندو در پدرخوانده

• محصول: 1972
• سایر بازیگران: آل پاچینو، رابرت دووال
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 100 از 100

دومین نقطه عطف کارنامه براندو؛ بازیگری که بسیاری او را تمام شده می خواندند، اما او نشان داد که هرچیزی هست، به جز تمام شده. کوپولا به همان مقدار که پاچینو را می خواست، براندو را هم می خواست. براندویی که هر روز صبح چهار ساعت بر جایگاه گریم می نشست تا دیک اسمیت او را سی سال پیرتر کند.

حرکات بدن، فک شبیه بولداگ و صدای خاص دون کورلئونه، همه و همه پیشنهاد براندو بوده است. این حضور پرجذبه و شمایل خاص رییس خردمند مافیایی، همه و همه پیشنهاد براندو بوده است. به چهره او در لحظات ابتدایی فیلم توجه کنید، او هرگز حتی برای لحظه ای از خود ضعف نشان نمی دهد تا زمانی که خبر مرگ سانی، فرزند ارشدش، به او می رسد، او برای چند لحظه می شکند و این شکستن را براندو هم در چهره اش و هم در در روحش به ما بازمی تاباند و سپس خیلی زود دوباره خودش را محکم می نماید. او خیره نماینده است و قدرت نقش آفرینی بیست وپنج دقیقه ای او آن جایی است که در تمام لحظاتی که او مقابل دوربین کوپولا نیست، ما به او فکر می کنیم.

4. آل پاچینو در پدرخوانده

• محصول: 1972
• سایر بازیگران: مارلون براندو، جیمز کان
• امتیاز راتن تومیتوز: 97 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 100 از 100

این نقش آفرینی اصلی فیلم بود و این نقش آفرینی بود که بر فیلم تسلط داشت و این نقش آفرینی بود که دچار عظیم ترین تغییر شخصیتی شد. نخستین باری که با مایکل برخورد می کنیم او یک قهرمان جنگی جوان است، سرشار از امید به این که جهتش از خانواده اش فرق دارد و هیچ کاری با کسب وکار خانوادگی ندارد و با این حال او کمی بعد دو مرد را که قصد جان پدرش را نموده بودند، در یک رستوران کوچک ایتالیایی به قتل می رساند، ریاست خانواده را برعهده می گیرد و تبدیل به قاتلی خونسرد و بی رحم می گردد.

صحنه های درخشانی در فیلم باحضور پاچینو و براندو وجود دارند، مانند صحنه ای که در باغ نشسته اند و باهم صحبت می نمایند، دو بازیگر درخشان متد اکتینگ که یک دیگر را تغذیه می نمایند و از یک دیگر افسانه می سازند، اما این صحنه ها اوج نقش آفرینی پاچینو نیستند. پاچینو در آن رستوران ایتالیایی و چند دقیقه پیش از این که معصومیت خود را با به قتل رساندن آن دو نفر از دست بدهد، خیره نماینده است. او تمام روح مایکل کورلئونه را درون چشم های خود می ریزد و با بی قراری و درخشش تاریک آن ها، سرگذشت و سرنوشت مایکل را برای لحظه ای به فکر های مخاطبان متبادر می نماید.

3. رابرت دووال در اینک آخرالزمان

• محصول: 1979
• سایر بازیگران: مارتین شین، مارلون براندو
• امتیاز راتن تومیتوز: 98 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 94 از 100

این شاهکار سینمایی همیشه از یک چیز رنج می برد و آن خروج دووال از فیلم بود؛ کسی که با حضور پانزده دقیقه ای خود، فیلم را مال خود کرد. قهرمان فاتح و نترسی که عاشق مردان زیر دستش است. کسی که عاشق ارتش و موج سواری است و در بحبوحه جنگ، بدون هیچ ترسی در ساحل قدم می زند و دیالوگ مشهور خود را می گوید: من عاشق بوی ناپالم صبحگاهی ام.

جنگ اولین و آخرین معشوقه او است و برای این که بتواند موج سواری کند، یک روستای کامل را به قتل رسانده است و این کار را نموده است، چون می تواند این کار را بکند. این که چگونه او اسکار برترین بازیگر نقش مکمل را از دست داده است یکی از عظیم ترین سؤالات فکری سینمادوستان بوده است و خواهد بود، چراکه نقش آفرینی او یکی از برترین و ماندگارترین نقش آفرینی های تاریخ سینما است.

2. رابرت دنیرو در پدرخوانده: قسمت دوم

• محصول: 1974
• سایر بازیگران: آل پاچینو، رابرت دووال
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

دنیرو برای خلق دون کورلئونه جوان، توانست اسکار برترین بازیگر نقش مکمل مرد را بدست آورد. دنیرو نقش آفرینی براندو به اسم ویتو کورلئونه هفتاد و پنج ساله را مطالعه کرد و تصمیمات مهمی در این رابطه گرفت که او چگونه به آن چه حالا هست، تبدیل شده است. او به برترین شکل ممکن به همان صدا، حرکات بدن و بالاتر از تمام این ها، خطرناک بودن دست یافت.

دنیرو با سکوت خود و با نگاهش مخاطبان را بیش از پیش به درون ویتو کورلئونه برد. اثبات درخشش دنیرو در نقش ویتو، کار سختی نیست. چه کس دیگری را می شناسید که می توانست جوانی های شخصیتی را که پیش از این براندوی عظیم آن را خلق نموده بود، بازی کند و به عقیده بسیاری بهتر از براندو آن را ایفا نماید؟

1. آل پاچینو در پدرخوانده: قسمت دوم

• محصول: 1974
• سایر بازیگران: رابرت دنیرو، رابرت دووال
• امتیاز راتن تومیتوز: 96 از 100
• امتیاز متاکریتیک: 90 از 100

با وجود تمام ستارگانی که در پدرخوانده درخشیده اند و نامشان در این فهرست به چشم می خورد، اگر بخواهیم نامی به جز شاهکار کوپولا بر پدرخوانده بگذاریم، شاهکار پاچینو خواهد بود. پاچینو در نقش مایکل، اوج کارنامه هنری خود به اسم بازیگر را تجربه می نماید. او کسی است که روح خود را از دست می دهد. مایکل قدرت فراوانی به دست می آورد، اما برای بدست آوردن آن، هزینه فراوانی می پردازد. در جستجوی داستان محوری در رابطه با توانایی بالای تخریبگری و فسادنماینده گی داشتن قدرت مطلق، پاچینو به طرز غم انگیز و دردآوری سقوط مایکل را می آفریند.

او مانند مار کبری است و هرکسی که در مقابلش قرار می گیرد را نیش می زند، چشم های مرده اش همچون سیاه چاله های جهنم هستند و همه این ها وقتی غم انگیزتر می شوند که آن جوان ایدئالگرا و قهرمان جنگ اوایل فیلم را به یاد می آوریم. او در این جهت به قدرت رسید، اما برای همیشه تنها ماند.

منبع: the cinema holic