از شمشیر زخم نخوردم ولی از دیگران خوردم
به گزارش راه ساری، مجتبی عابدینی یکی از قهرمانان پرافتخار شمشیربازی است که برای همه قهرمانی هایش راستا سختی را پشت سر گذاشته؛ به قول خودش هیچ وقت از شمشیر زخم نخورده، اما از دیگران چرا.
به گزارش خبرنگاران، روزنامه شهروند نوشت: روزی که سردبیر گفت با مجتبی عابدینی یکی از قهرمانان خوش چهره ایران گفت و گو بگیر، دنبال اسمش بین بازیکن های فوتبال می گشتم که فهمیدم او نفر اول ورزش شمشیربازی ایران است. هرچند خودم را قانع کردم که پرطرفدار بودن و اهمیت ورزشی مثل فوتبال که از کودکی به ارث می بریم این خطای ذهن را برایم پیش آورده، اما تصمیم گرفتم که از خود مجتبی عابدینی هم بپرسم که به غیراز جامعه ورزشی مردم چقدر او را می شناسند؟ جواب این سوال در مصاحبه آمده و مرا قانع کرد که مقصر این اتفاق تنها اطلاعات عمومی پایین نیست.
گاهی آدم ها، ورزش ها و فیلم ها و اصلا چیزهایی را دنبال می نمایند که به آن علاقه دارند و طبیعتا بخشی از علاقه مندی هایمان هم مدیون این است که ما چقدر یک موضوع را می دانیم و چقدر دیده ایم و چقدر روی آن سرمایه گذاری شده است! درست مثل فوتبال که نه تنها انواع مختلفش روزی چند بار از شبکه های مختلف تلویزیون پخش می گردد، بلکه برایش برنامه تحلیلی هم می سازند تا جایی که حالا نه تنها ورزش است، بلکه شغلی پردرآمد هم به حساب می آید. سر آخر این که آقای عابدینی یکی از قهرمانان پرافتخار شمشیربازی است که طبعا برای همه قهرمانی هایش جهت سختی را پشت سر گذاشته که به قول خودش هیچ وقت از شمشیر زخم نخورده، اما از دیگران زخم خورده است.
شمشیر بازی ورزش روتینی نیست و طبیعتا باید شمشیرباز شدن مجتبی عابدینی پیشینه ای داشته باشد. علاقه به این رشته از کجا آغاز شد؟
وقتی بچه بودم پسردایی ام شمشیرباز بود و من هم به این ورزش علاقه مند شدم. آن زمان ها یعنی در دهه 60 زندگی ما مثل بچه های الان نبود که موبایل و تبلت و انواع و اقسام اسباب بازی ها را داشته باشیم؛ اما پدرم که می دانست من به شمشیربازی علاقه دارم برایم یک شمشیر چوبی ساخت که خیلی هم بین بچه محل هایمان معروف شد. این علاقه ادامه پیدا کرد تا بالاخره 26تیر سال 76 یعنی وقتی 13 سالم بود وارد استادیوم شهید کلاهدوز شدم و از آن زمان تا الان به صورت جدی شمشیربازی می کنم.
شمشیربازی ورزش لذت بخشی است؟
هر ورزشی سلیقه ای است و جذابیت شمشیر بازی برای من به این دلیل است که می توانم ذهن طرف مقابلم را بخوانم. کسانی که شطرنج بازی می نمایند این موضوع را خیلی خوب درک می نمایند، چون در بازی علاوه بر خواندن دست حریفت باید در صدم ثانیه هم تصمیم بگیری و هم عملی اش کنی.
شما نفر اول شمشیربازی ایران هستید و تقریبا همه نوع مدال را در مسابقات گرفته اید. این موضوع احساس خاصی برایتان دارد یا نه؟
فکر می کنم به همه خواسته هایی که در مسابقات آسیایی و جهانی داشته ام، رسیده ام. حس بزرگی برایم است. چون برای رسیدن به جایگاهی که می خواستم برسم، کوشش کردم و به دستش آوردم.
این که می گویید به همه خواسته هایتان در ورزش شمشیربازی رسیده اید و به قولی مدال هایش را هم درو نموده اید، باعث نمی گردد به خودتان بگویید دیگر برای چه چیز بالاتری کوشش کنم؟ یعنی هدف یا خواسته ای وجود ندارد که به آن نرسیده باشید؟
من در المپیک چهارم شدم و هنوز دریافت مدال طلای المپیک در دلم مانده. انگیزه ام الان دریافت مدال طلای المپیک 2020 است.
موضوعی که در حواشی ورزش هایی مثل شمشیربازی وجود دارد، این است که طبیعتا ورزشکارانش به اندازه فوتبالیست ها یا والیبالیست ها دیده نمی شوند. ممکن است خیلی ها مثل شما مدال ها و افتخارات زیادی کسب نموده باشند، اما مردم با آنها آشنا نشده اند. مردم چقدر مجتبی عابدینی نفر اول شمشیربازی ایران را می شناسند؟
شاید از 10 نفر 3 تا 4 نفر مرا بشناسند.
بنابراین نسبت به اندازه ای که برای جامعه ورزش افتخار به دست آورده اید، دیده نشده اید. این موضوع در مقایسه با مثلا فوتبالیست هایی که خیلی هم پیروز ظاهر نشدند، اما بین مردم مشهور هستند، برایتان ناخوشایند نیست؟
برخی از مواقع شاید ناراحت شوم و به خودم بگویم. ولی در کل هیچ توقعی از مردم ندارم. به هرحال مردم می توانند هرکسی را دوست دارند دنبال نمایند و بشناسند.
منظورم توقع تان از جامعه ورزشی است. این که به امثال شما یا رشته های ورزشی این چنینی بیشتر اهمیت بدهند تا ورزشکاران پیروز این ورزش ها هم به اندازه حق شان دیده شوند.
این مبحث طولانی است. جامعه ورزش ما به رشته ورزشی نمی رسد و نادیده اش می گیرد. من با این که کاپیتان تیم شمشیربازی ایران هستم، خیلی گلایه ها دارم چه برسد به بچه هایی که هنوز اول راه هستند.
خب گلایه هایتان را بگویید.
در مسابقات جهانی شمشیربازی که در مجارستان برگزار گردید، برای نخستین بار در تاریخ ایران مقام سوم را در رشته شمشیربازی جهانی را به دست آوردم. اما وقتی به ایران برگشتم نه از فدراسیون و نه از کمیته المپیک، هیچ کس به استقبالم در فرودگاه نیامد. به هرحال خیلی چیزهای دیگر هم بوده و هست که نمی خواهم درباره اش حرف بزنم. فقط در یک کلام باید بگویم که از دید من، جامعه ورزشی و مسئولانش فقط برای خودشان کار می نمایند نه برای ورزشکار. من یک ورزشکار هستم و وقتی می بینم که خواسته هایم عملی نمی گردد، متوجه می شوم که مسئولان هم به دنبال خواسته ها و کار خودشان هستند نه ما.
اوضاع اقتصادی شمشیربازها چطور است؟
شمشیربازها بچه های بسیار خوش تیپ و شیک پوشی هستند، اما از نظر اوضاع اقتصادی واقعا ساپورت نمی شوند. به جرأت می توانم بگویم در حق ما جفا شده است.
منبع در آمدتان از کجاست؟
خیلی وقت ها از من پرسیده اند شغلت چیست و من هم گفته ام شمشیربازی. می پرسند فقط همین؟ من هم می گویم فقط همین!
می گردد به شمشیربازی به چشم یک شغل نگاه کرد؟
دوست داشتم شغل دیگری می داشتم چون ورزش ایران ثابت نموده تا زمانی که قهرمان هستی خواستار داری و اگر یک روز به هر دلیلی نتوانستی قهرمان شان باشی شاید دیگر کسی سراغت را هم نگیرد.
شمشیربازی از دید تماشاگر خیلی نفسگیر است یا این که لباس مخصوص و گارد محافظ دارید ولی بیننده هر لحظه احساس می نماید مکمن است که شمشیر به بازیکن برخورد کند؛ خودتان نمی ترسید؟
رشته شمشیربازی اصلا ترس و واهمه ای بابت هیچ آسیبی ندارد. شاید دلهره اش به خاطر این است که بیننده این ورزش را درک نموده و نگران تماشاچی برای برد یا باخت مسابقه است. شمشیربازی یکی از 3 رشته امن ورزش جهان است و اگر رشته ای امکان آسیب رساندن به ورزشکار را داشت از المپیک حذف می شد.
تا به حال در این ورزش زخم شمشیر نخوردید؟
از شمشیر زخم نخوردم ولی از خیلی های دیگر خوردم. (می خندد)
آقای عابدینی 2 تا دختر دارید، درست است؟
بله؛ پارمیس 8 سال و پرنیان 18 ماهش است.
بنابراین طبیعتا فعلا پرنیان ورزش پدرش را بیشتر می شناسد؛ به شمشیربازی علاقه دارد؟
به هر حال چون خواهرزاده ها و برادرزاده هایم هم در رشته شمشیربازی فعالیت می نمایند و پارمیس هم من و آنها را می بیند به شمشیربازی خیلی علاقه مند شده است.
طبعا خواهرزاده ها و برادرزاده های تان با دیدن شما به شمشیربازی علاقه مند شدند. آنها هم به صورت جدی این ورزش را دنبال می نمایند؟
بله؛ مثلا خواهرزاده ام امیرحسین شاکر نفر اول تیم ملی جوانان و نوجوانان شمشیربازی ایران است.
همسرتان چطور؟
بله؛ همسرم هم خیلی شمشیربازی را دوست داشت اما خودش قهرمان تنیس روی میز و مربی شنا است.
شما به بچه های تان توصیه می کنید که بین ورزش ها شمشیربازی را انتخاب نمایند؟
من نظری نمی دهم ولی اگر خودشان دوست داشته باشند، کوشش می کنم که به هدف شان برسند.
آقای عابدینی سبک زندگی تان چطور است؟ به غیر از ورزش به سینما و موسیقی یا تئاتر هم علاقه دارید؟
بله سینما می روم و تئاتر هم گهگاه جنگ های شبانه و کمدی را دوست دارم و می روم. به موسیقی هم علاقه دارم ولی هنوز قسمت نشده که کنسرت بروم.
دوست دارید کنسرت چه خواننده ای بروید؟
احسان خواجه امیری، هوروش بند و رضا صادقی را هم دوست دارم.
یک شمشیرباز چه سبک فیلم هایی را می پسندد؛ اکشن و جنگی؟
نه؛ اتفاقا فیلم های طنز و کمدی خانوادگی را دوست دارم.
چه بازیگری را دوست دارید؟
پرویز پرستویی و خیلی هم دوست دارم از نزدیک او را ببینم. یادم است 15 سال پیش ایشان را در یک مجموعه ورزشی دیدم ولی خب آن زمان چیزی نبود که بتوانم با او عکس بیندازم اما همواره فیلم هایی که بازی می نماید را می بینم و پیگیرش هستم.
چند سال پیش یک فیلم خارجی در خصوص زندگی یک قهرمان شمشیربازی ساخته شد که در جشنواره های مختلف هم جایزه گرفت؛ این فیلم را دیدید؟
بله؛ فکر کنم زندگی یک شمشیرباز استونی بود.
در برخی از فیلم ها حرکات نمایشی با شمشیر وجود دارد؛ مخصوصا فیلم های رزمی. تصاویر شمشیربازی در فیلم ها چقدر به واقعیت نزدیک است؟ اصلا نمایش های شمشیربازی در فیلم ها خوب از کار درمی آیند؟
من سریال ها و فیلم هایی که در آن حرکات شمشیربازی است را خیلی دوست دارم و بهم انرژی می دهد؛ ولی به هر حال تصاویر شمشیربازی در فیلم ها دقیقا مثل رشته شمشیربازی نیست. ما باید فکر حریف را بخوانیم و بی محابا جلو نمی رویم مثل فیلم ها که می بینید تند تند شمشیرهایشان را به هم می زنند ولی احساسم بر این است که اکثر حرکات نمایشی فیلم ها به واقعیت هم نزدیک است؛ به خصوص شمشیرهایی که در فیلم ها نمایش داده می شوند اصلا با شمشیرهای ما فرق می نمایند، قطرشان بزرگتر است و اگر از آنها دست من بدهند شاید نتوانم با این نوع شمشیر بازی کنم. با آنها در فیلم آدم می کشند وخون می آید! (می خندد)
اهل فضای مجازی هم هستید؟ اینستاگرام دارید؟
بله دارم و کم و بیش فعالیت می کنم.
می دانید الان دقیقا چقدر فالوور دارید؟
11 هزار و 600 تا.
در صفحه های اینستاگرام افراد مشهور معمولا بدو بیراه و فحاشی و کامنت های منفی هم زیاد است؛ در صفحه شما هم این اتفاقات می افتد؟
با این که خیلی از ورزشکاران از این موضوع گلایه دارند ولی تا الان هیچ وقت در پیج من کامنت هایی که بی احترامی یا بد و بیراهی نثارم نمایند، وجود نداشته است.
به نظرتان چه اتفاقی می افتد که یک سری از ورزشکارها یا افراد مشهور کامنت های منفی زیادی می گیرند؟ به نظرتان عملکرد حرفه ای اش ممکن است باعث این اتفاق گردد یا سبک زندگی شخصی اش؟
من نمی دانم؛ در خصوص من باید بگویم محبت مردم است و من همواره گفتم که برای مردم کشورم کوشش می کنم. هیچ وقت هم باخت هایم را گردن مسئول یا مربی یا افراد دیگری نینداختم و همواره خودم گردن گرفتم. شاید روراست بودن از همه چیز مهمتر باشد.
منبع: خبرگزاری ایسنا