سفرنامه گیلان: رویای کودکی - راه ساری

نویسندگی، رویای کودکی من بود. همواره دنبال موقعیتی برای نوشتن بودم حالا این رویای قدیمی با واقعیت فاصله داشت، حالا مدتی بود که با مشورت یک نویسنده و آشنایی با یک انتشارات، وعده چاپ کتابم را به من داده بودند. راضی بودم؛ در پوست خود نمی گنجیدم. من در دفتر آرزوهایم نوشته بودم که روزی کتابی از من به چاپ خواهد رسید. حالا این رویا در دفترچه من تیک می خورد و این برایم شادی بی نهایتی به ارمغان می آورد .رویایی در کودکی که حالا در 24سالگی در حال محقق شدن بود.

مدتی در پی جایی می گشتم که در آنجا آرامش باشد تا بتوانم بنویسم. بعد مدتی گشتن در اینترنت اقامتگاهی رو پیدا کردم و برای چند روز رزرو کردم. کارهایم را انجام دادم و بلیط اتوبوس رو گرفتم. کوله ام رو بستم و راه افتادم به سمت ترمینال اقامتگاه در یکی از روستاهای زیبا در جاهای تماشای گیلان بود و تقریبا یک ساعت فاصله تا امامزاده هاشم داشت. سوار اتوبوس شدم. همسفرم خانمی بسیار خوش لهجه و مهربان بود. تمام مسیر آنقدر گفتیم و خندیدیم که زمان از دستم رفت. در ترمینال ماشین گرفتم به سمت اقامتگاه؛ در مسیر به کتابم فکر می کردم، به اینکه قرار است چه گردد رسیدیم به مقصد. چه بگویم تکه ای از بهشت بود. صاحب آنجا مادر و دختری مهربان با لهجه ای شیرین که خانه خودشان را به اقامتگاه تبدیل نموده بودند و از این راه امرارمعاش می کردند. قابل گفتن نیست زیبایی های آنجا. گویی مسیر بهشت از آنجا می گذشت. خانه ای که شبیه به یک کلبه بود در میان انبوه درختان.

من ساعت 4 بعدازظهر رسیدم. دختر زیبا که نامش مریم بود، کمکم کرد تا وسایلم را به داخل اتاق ببرم. اتاقی زیبا که هنوز بافت قدیم داشت؛ طاقچه ای که روی آن آینه و چراغ نفتی بود و فرش های دست بافت که زیبایی اتاق را دوچندان نموده بود. وسایلم را کناری گذاشتم تا خستگی راه را در کنم؛ ولی هیچ دلم نمی خواست بخوابم می خواستم نهایت استفاده را از آن محیط سراسر آرامش ببرم. آرامش محض در آنجا بر قرار بود. گاهی صدای پرندگان گوش هایم را نوازش می کرد. پاییز بود و هوا رو به سردی می رفت. وقتی بلند شدم صدای نم نم باران که پنجره می خورد مرا به پشت پنجره کشاند. عادت کودکی ام بود هروقت باران می آمد، می رفتم پشت پنجره و دستمو می گرفتم زیر بارون و دعا میکردم. همون جوری پنجره رو باز گذاشتم و لپ تاپ آوردم زیر پنجره و آغاز کردم به نوشتن. چند صفحه نوشتم که بوی نون تازه محلی با بوی بارون درهم آمیخته شد. رفتم پایین و دیدم ننه لیلا (مادر مریم) داره نون می پزه. اونجا فهمیدم همه این خانم رو ننه لیلا صدا می کنن. بقیه مسافرا هم اومده بودن بیرون از اتاقاشون تا از بارون پاییزی لذت ببرن. همش با خودم فکر میکردم اگر بشه حتما یه مدت طولانی باید بیام و اینجا زندگی کنم. واقعا سراسر زندگی بود اونجا.

مریم یه دست لباس محلی هم بهم داده بود. شب اول زیر پنجره مشغول نوشتن و تماشا ستاره ها بودم چه آسمان بی نظیری بود. انگاری کافی بود دست دراز کنی تا یکی از ستاره ها را از آن خود کنی. نوشتن کتاب هم به جاهای خوبی رسیده بود. صدای ننه لیلا را شنیدم؛ صدای خوندن یک آواز محلی. رفتم بیرون، ننه لیلا نشسته بود و آواز می خوند. کنارش نشستم بوی ناب مادر می داد از آن زن های قوی و غیرت مند روستایی بود که با دستان خالی دو پسر و یک دخترش را راهی دانشگاه و خانه بخت نموده بود.

در آن چند روز درس های بسیاری از او آموختم. زن کاملی بود؛ سراسر تجربه! آن شب، سر روی پایش گذاشتم و برایم لالایی خواند. مهر این زن عجیب بر دلم افتاده بود تا نیمه های شب او گفت و من شنیدم، من گفتم او شنید. تمام آن مدت همین بود. اقامتگاه بهشت واقعا بهشت بود و ننه لیلا بی شک فرشته ای در بهشت بود. صبح روز بعد، بعد از خوردن صبحانه مریم و من راهی امامزاده هاشم شدیم اولین بار بود آنجا می رفتم. آرامش عجیبی داشت؛ مانند تمام مکان های مقدس دیگر. برگشتیم و دوباره به سراغ لپ تاپ رفتم برای نوشتن. نویسندگی برایم رسالتی بود که فکر می کردم بر دوشم گذاشته شده است. در دانشگاه مهندسی خواندم اما لحظه ای علاقه ام به نویسندگی کم نشد، همواره پیگیر بودم.

رفتم پایین. بین درختای جلوی اقامتگاه تاب بسته بودند. آنجا نشستم و آغاز کردم به نوشتن. چه هوایی بود؛ نه سرد بود نه گرم! باد ملایم پاییزی به صورتم می خورد اون روز خیلی نتونستم کتاب رو جلو ببرم ولی مصمم بودم که از روز بعد حتما جدی تر بنویسم. روزهای آخری بود که در اقامتگاه می ماندم. چیزی به انتها کتاب نمانده بود. چیز خوبی از کار عایدی فقط ویرایش آن مانده بود. هرشب که در اقامتگاه چشم روی هم می گذاشتم تصور دل کندن از آنجا برایم سخت بود. عادت نموده بودم به تماشا زیبایی، به تماشا و شمردن ستاره ها قبل از خواب، به دست پخت ننه لیلا و غذاهای محلی بی نظیر، به مهربانی های مادرانه ننه لیلا، به بوی بارونی که عصرها منو به بیرون می کشید و قدم می زدم بین درخت ها، به بوی نون تازه اول صبح و صدای زیبای پرندگان که ندا می دانند که خورشید طلوع نموده است.

حالا چیز دیگری به فهرست آرزوهایم اضافه شد و این بود که مدتی طولانی در اقامتگاه بهشت در تکه ای از بهشت زندگی کنم. اما حالا باید برمی گشتم تهران تا کارهای چاپ رو انجام بدم. ننه لیلا ازم قول گرفته بود که حتما یه نسخه از کتابم رو براش ببرم. خودش سواد خوندن نداشت می گفت بیار مریم برام می خونه و من قول دادم حتما این کار رو بکنم. در راه برگشت به این فکر می کردم که در این مدت واقعا طعم اصیل زندگی رو چشیدم .حالا کتاب چاپ شد و من رسیدم به آن رویای کودکی. اولین نسخه چاپ شده کتاب را برای ننه لیلا برداشتم و حالا بعد از مدتی دوباره می خواستم راهی بهشت شوم.