هنرمندان البرزی در گیرو دار کمبودها - راه ساری

دلیل این کم لطفی نبود زیرساخت های مناسب فرهنگی در البرز است که به گفته هنرمندان، نه حمایت مناسبی از آنها می گردد و نه در زمینه اطلاع رسانی فرهنگی و فراهم کردن شرایط مناسب برای فعالیت هنرمندان استانی اقدام مناسبی می گردد. مجید کوچکی یکی از این هنرمندان است که با 28 سال سابقه در نویسندگی و کارگردانی، بازی در تئاتر، فیلم ها و سریال های تلویزیونی، آهنگسازی تئاتر، ساخت موسیقی فیلم های کوتاه و نیمه بلند و همچنین آموزش و نوازندگی ساز گیتار در کرج فعالیت دارد. گفت وگوی خبرنگاران با این هنرمند رامی خوانید.

• چگونه وارد دنیای هنر شدید؟

از 5 سالگی به کار هنری علاقه زیادی داشتم. کارهای اطرافیان و به ویژه فیلم ها را با دقت می دیدم و نقش شخصیت ها را بازی می کردم. آن موقع نگاه به هنر خیلی مناسب و موافق نبود و خانواده من هم اصلا موافق نبودند، اما با علاقه زیادی که به کار هنر داشتم ادامه دادم. از سال 70 و با تئاتر در مدرسه آغاز به کار هنری کردم و 2 سال بعد هم موسیقی را آغاز کردم و هر دو را کنار هم ادامه دادم. پشتکار زیادی داشتم و گاهی روزانه 12 ساعت در خانه تمرین می کردم. در دانشگاه هم در رشته موسیقی تحصیل کردم.

• حمایتی هم در این راه داشتید؟

خانواده ام که به دلیل مخالفت با هنر هیچ حمایتی نداشتند. تنها حامی من اولین استادم رضا افشار بود که موسیقی را با او آغاز کردم و پس از ازدواج هم همسرم همواره نه فقط کنارم، بلکه جلوتر از من بوده و حمایتم نموده است و در این فرصت از این عزیزان قدردانی می کنم.

• از فعالیت هایتان برایمان بگویید.

در 28 سال گذشته هم به عنوان بازیگر و هم به عنوان نویسنده و کارگردان کار نموده ام. تئاتر را هیچوقت رها نکردم. دوره موسیقی و تنظیم آهنگ و خوانندگی و ترانه سرایی را ادامه دادم. نوازندگی در گروه های مختلف، آهنگسازی تئاتر و نوازندگی در گروه های مختلف و همچنین ساخت موسیقی فیلم هایکوتاه و نیمه بلند را هم در برنامه کاری خود داشتم.

• در حوزه تئاتر، تصویر و موسیقی چه فعالیت هایی داشته اید؟

تئاتر سفر به زمان، کمدی تراژدی سیاه کار سیاه بازی، کار قولنج که متن آن متعلق به استاد فتحعلی بیگی بود و در سنگلج اجرا شد، کار ساده با تو با یک ترانه که در جشنواره استانی و در جشنواره سوره مهر رتبه آورد و برای آن جایزه بازیگری گرفتم، در جشنواره فجر هم برای همین کار کاندیدای جایزه موسیقی شدم. سپاس از حیات طیبه که در تالار مولوی تهران اجرا شد، خواستگار بی پول و رام کردن زن سرکش از دیگر کارهایم در البرز بوده است. در جشنواره شمس العماره که در کاخ گلستان اجرا می شد جایزه نویسندگی گرفتم. در جشنواره سوره ماه که در بجنورد برگزار گردید جایزه نویسندگی دریافت کردم. کار تصویر و بازیگری سریال جزیره ای در خشکی، فکر خوب سیری چند، آهنگ سازی تله فیلم ضربان، بازی در فیلم داوران، بازی در سریال روزهای بهتر، راهنمای خرید و یک سبد سلامتی از برنامه هایی است که داشتم و در شبکه های مختلف تلویزیون پخش شده است.

• فعالیت های آموزشی هم دارید؟

بله در تئاتر، نویسندگی و کارگردانی در صورت بودن تقاضا آموزش دارم، اما در زمینه موسیقی به طور مستمر در آکادمی ها، فرهنگسراهای مختلف مثل کوثر، مهر، سوته دلان، حوزه هنری، آوای کنار و... آموزش داشته ام.

• به نظر شما چه سنی برای آموزش موسیقی مناسب تر است؟

به اعتقاد من نباید برای آموزش موسیقی سن مشخصی تعریف کرد. من از کودک 5 ساله تا هنرجوی 59 ساله دارم که هر 2 با استعداد و علاقه زیاد آموزش می گیرند. به نظر من هر انسانی باید با یک موسیقی آشنا باشد و احتیاج نیست که حتما به طور حرفه ای آن را دنبال کند. گاهی در زندگی شرایطی هستکه هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند انسان را آرام کند و فقط موسیقی می تواند این کار را بکند.

• وضعیت آموزش موسیقی را در البرز چطور می بینید؟

مسئله ای در زمینه آموزش وجود دارد. این که بعضی افراد بدون داشتن سواد هنری لازم و آکادمیک اقدام به آموزش تضمینی می نمایند در حالی که خود با اصول اولیه و اصلی آشنا نیستند، ضربه بزرگی به هنرجو می زند و یا باعث فراری شدن آنها از هنر و یا آموزش غلط به آنها می گردد. از طرفی نگاه مناسبی به آموزش موسیقی برای دختران وجود ندارد. من یک گروه موسیقی به نام کلید صبح تشکیل داده ام که همه نوازنده های آن دختران زیر 18 سال اما پر از خلاقیت هستند. این کار را برای این که در چند سال آینده چند موزیسین با هدف فراوری موسیقی تئاتر و فیلم داشته باشیم انجام دادم و با توجه به این کهخودم یک دختر دارم دوست دارم اکنون که توانایی دارم برای برداشتن سنگ های پیش پای دختران برای رشد در موسیقی کوشش کنم تا فردا دختر من و امثال دخترم با مشکل روبرو نباشند.

• از دغدغه های هنرمندان استان بگویید.

یکی از مسائل و دغدغه های بزرگ هنرمندان البرز نبود سالن تمرین و اجرا و هزینه های بالای اجاره سالن است. برای مثال اراده ارشاد برای تمرین سالن را یک میلیون و 500 هزار تومان در اختیار هنرمندان می گذارد و این برای هنرمندان نمی صرفد. پلاتوهای خصوصی هم فضای کوچکی دارند و هم پس از 10 جلسه تمرین اگر کسی اجاره بالاتری پرداخت کند، باید سالن را تحویل دهیم. 20 سال قبل اداره ارشاد در پارک چمران سالن آمفی تئاتر داشت و همواره پر بود و سالن به ما نمی داد و ما مجبور به تمرین در پارک و ایستگاه های اتوبوس بودیم. اکنون هم بعد از این همه سال ما باید در پارک تمرین کنیم. نمی دانم چه زمان یک اتفاق خوب برای هنر استان خواهد افتاد. دغدغه دیگر هنرمندان مانند همه اقشار جامعه بحث اقتصادی و معیشت آنهاست و این بیشتر به دلیل نبود حمایت و نگاه مناسب به حرفه هنرمندان است.

• هنرمند حرفه ای

مجید کوچکی، هنرمند البرزی: در مجموع تعریف ما از هنرمند حرفه ای غلط است. هنرمند حرفه ای صرفا یک آدم معروف نیست، بلکه کسی است که شغل و حرفه اش هنری است. این امر حتی در ارگان ها هم تعریف نشده و به زبان و ظاهر گفته می گردد هنر با پول مقایسه و ارزیابی نمی گردد، اما در واقعیت حتی کمترین مبلغ هم برای آن پرداخت نمی گردد و همه از هنرمند انتظار دارند رایگان برایشان برنامه اجرا کند. حتی نهادهای فرهنگی که برای نمایش یا آهنگسازی دعوت می نمایند، انتظار ندارند از قرارداد اقتصادی صحبت کنیم. این نگاه و درک وجود ندارد که هنرمند هم زندگی و خرج دارد و باید بتواند امرار معاش کند.